‘Moeder van alle mensen’ stond op het kleine handgeschilderde bordje dat in Leuven in een boom hing. Op een vreemde hoogte. Alleen zichtbaar als je je vanaf het Mariakapelletje, dat ervoor stond, oprichtte en naar die grote boom keek. Ik weet nog waar ik het bordje zag. Welke laarzen en jas ik aanhad. Hoe de tekst me diep raakte. Dat ik even erna in een ziekenhuis in datzelfde België op een operatietafel zou liggen. Voor de allereerste en meteen laatste IVF-poging. Een moeder van alle mensen. Eentje, die mensen moeders zou maken. Toen ik dat bordje zag, was het mijn hartstochtelijke wens dat na vijf miskramen een medische ingreep via IVF zou leiden tot het geboren laten worden van een levensvatbaar kind. Ook die wens kwam niet uit. Hoe het leven je breken kan. Dat leer je niet op school. Dat leer je in de gangen van een Vlaamse kliniek. Of met een zojuist doodgeboren kindje in je handen, helemaal alleen thuis. Of op een doodgewone dinsdag wa...
...and thank you for site-seeing!