Doorgaan naar hoofdcontent

A Family Affair.

In de onthutsende documentaire ‘A Family Affair’ geeft filmmaker Tom Fassaert de kijker een ongemakkelijk inkijkje in zijn familie.
Hoofdrolspeelster is zijn 95-jarige grootmoeder Marianne Hertz.
Eens een zelfverklaard ‘beroemd’ fotomodel, woont deze fysiek breekbare vrouw nu in Zuid-Afrika. Mentaal is ze echter allesbehalve broos.
Zoveel wordt duidelijk gaandeweg de twee uur dat de kijker meekijkt in haar leven en daarmee in haar persoonlijke geschiedenis als moeder van een gezin.
Contact met haar twee zoons is nauwelijks bestaand.
Haar kleinzoon Tom, op zoek naar de reden van dit schrale familiecontact, zoekt haar op in haar kleine woning in Zuid-Afrika.
In dit boudoir zien we Marianne veel en vaak voor spiegels staan en zich vooral om haar uiterlijk bekommeren.
Ze flirt onbeschaamd met camera en kleinzoon en bekend -in een verbijsterende scene- deze laatste zelfs onomwonden dat zij verliefd op hem is geworden.
Antwoorden op de reden waarom zij haar daardoor zwaar getraumatiseerde kinderen in de kleutertijd zomaar in een kindertehuis achterliet geeft ze Tom niet.
Haar wereld bestaat uit fantasieën en verdichtingen van de waarheid.
Intussen schetst Fassaert via interviews met Marianne’s zoons René en Rob een ontluisterend beeld van de gevolgen van nalatig moederschap.
Tom’s vader , een zojuist gepensioneerd psycholoog , wordt beheerst door de wens voordat zijn moeder sterft voor het eerst in zijn leven wezenlijk contact met haar te kunnen maken.
Diens broer René heeft door het verwoestende effect dat de plotselinge scheiding van zijn moeder destijds veroorzaakte, zeer ernstige en zichtbare psychische problemen.
Wanneer Marianne naar Nederland reist en haar zoons voor het eerst sinds lange tijd ontmoet, wordt duidelijk hoe diep en onherstelbaar de kloof is die Marianne door de scheuring tussen een moeder en haar kind veroorzaakte, decennia terug.
René is letterlijk niet in staat zijn moeder te begroeten. En de moeder kan zich absoluut niet inleven in haar zoons. Alles aan haar blijft buitenkant.
Helemaal op het eind is er in deze beklemmende documentaire de catharsis.
Op het sterfbed van Marianne is het Robert die ogenschijnlijk vergeeft en accepteert.
En daarmee zijn eigen wens een beetje waar weet te maken.
 Hoe diep slecht ouderschap ingrijpt in meer dan twee generaties: It’s a family affair.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o
Een reactie posten
Meer lezen

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij
Een reactie posten
Meer lezen

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen
Een reactie posten
Meer lezen