Alles wat over is van het leven in het grote huis met jullie, past eigenlijk in een grote schoenendoos.
Om precies te zijn; in de doos waar de schoenen in zaten die T. afgelopen zaterdag gekocht heeft.
Mama's ketting zit erin.
Papa's oude horloges.
Een zilveren servetring die ik kreeg toen ik een jaar of zeven was.
Een tinnen vaasje waarin mama takjes en bloemen uit de tuin tot een boeket schikte.
De gedichtenbundels van mama. Papa's oude aluminium buisjes waar kleine fotorolletjes in zaten.
Jullie twee dag-missalen.
De zijden bloemen die mama droeg op een bruiloft in de jaren zestig. Een wit zijden zakboekje van haar, met een filigrein gehaakt randje.
Bewaarde brieven en kaarten van jullie aan mij.
Oh, er zit nog veel meer in de doos.
Allemaal kleine zaken die grote herinneringen met zich meebrengen.
De rest past niet in de doos, die naar vers leer en karton ruikt.
Dat zit allemaal in mijn hoofd opgeslagen.
Daar hoef ik niet eens meer de deksel vanaf te doen met voorzichtige bewegingen, van die denkbeeldige doos in mijn hoofd.
De herinneringen komen en gaan wanneer ze willen.
In geuren en kleuren komen ze tot mij, kleine fragmenten van het grootse, grillige leven met jullie.
Soms komen tranen mee.
Meestal een groot gevoel van dankbaarheid.
Maar alles wat over is van het leven in het grote huis, met jullie, zit in een verse schoenendoos.
Niets is verloren gegaan.
Niets.
Om precies te zijn; in de doos waar de schoenen in zaten die T. afgelopen zaterdag gekocht heeft.
Mama's ketting zit erin.
Papa's oude horloges.
Een zilveren servetring die ik kreeg toen ik een jaar of zeven was.
Een tinnen vaasje waarin mama takjes en bloemen uit de tuin tot een boeket schikte.
De gedichtenbundels van mama. Papa's oude aluminium buisjes waar kleine fotorolletjes in zaten.
Jullie twee dag-missalen.
De zijden bloemen die mama droeg op een bruiloft in de jaren zestig. Een wit zijden zakboekje van haar, met een filigrein gehaakt randje.
Bewaarde brieven en kaarten van jullie aan mij.
Oh, er zit nog veel meer in de doos.
Allemaal kleine zaken die grote herinneringen met zich meebrengen.
De rest past niet in de doos, die naar vers leer en karton ruikt.
Dat zit allemaal in mijn hoofd opgeslagen.
Daar hoef ik niet eens meer de deksel vanaf te doen met voorzichtige bewegingen, van die denkbeeldige doos in mijn hoofd.
De herinneringen komen en gaan wanneer ze willen.
In geuren en kleuren komen ze tot mij, kleine fragmenten van het grootse, grillige leven met jullie.
Soms komen tranen mee.
Meestal een groot gevoel van dankbaarheid.
Maar alles wat over is van het leven in het grote huis, met jullie, zit in een verse schoenendoos.
Niets is verloren gegaan.
Niets.
Reacties
Een reactie posten