Doorgaan naar hoofdcontent

Verdronken.

 

Toen ik zelf als twintiger en dertiger U. onveilig maakte, deed het mannelijk gezelschap waarmee ik ging stappen de vreemdste dingen.
Wanneer ze uitgelaten en dronken waren, klommen ze in bomen, versleepten dranghekken, grepen regenpijpen en probeerden een gevel te bestormen.
Alles lachend.
Om alles lachend.
Deze week werd op een vroege dinsdagochtend het lichaam van een 27-jarige student uit het water van de Oudegracht gehaald.
Hij werd enkele dagen vermist.
Op die dinsdagmorgen was hij van de bodem van de gracht, waar hij na een onfortuinlijke val terecht was gekomen, eindelijk omhoog gekomen.
Omstanders zagen hem drijven, een meter of honderd van de plek waar hij te water was geraakt, dagen daarvoor.
Stijn, was zijn naam.
En ergens, het afgelopen weekend, was hij gaan stappen.
Veel gedronken.
Teveel.
’s Nachts is hij langs de achtergevel van zijn aan de gracht gelegen woning omhoog geklommen.
Sleutel vergeten?
Niemand weet het.
Niemand was  erbij.
Feit is dat hij gevallen is.
En waarschijnlijk zijn hoofd stootte tegen een steiger.
Te water raakte.
Onder water raakte.
Verdronk.
En dagen later pas boven kwam drijven.
Op de plek waar ik dinsdagochtend de vuilboot van de gemeente zag die zijn lichaam uit het water zou halen, liggen vandaag bloemen en kaarsen op de werf.
Er staat een foto van Stijn.
Een vrolijke, aardige jongen.
Met meisje M. ging ik zojuist even kijken bij dit hartverscheurende monument dat in vier dagen tijd ontstond.
Toen zij aan me vroeg wie de jongen op de foto was, legde ik zo goed en zo kwaad in simpele woorden uit wat er was gebeurd.
‘Net als D.’ zei ze, toen ik liet weten dat hij was verdronken.
Ja. 
Net als onze poes.
Ze was even stil.
‘Was hij in zijn blote bassie?’ vroeg meisje M. terwijl ze naar het grauwe water naast zich keek.
‘Heettie jonge?’ vroeg ze ernstig.
‘Hij heet Stijn’ zei ik.
Toen we de trap opgingen , naar de straat boven de werf, draaide ze zich om.
Ze wilde terug.
We gingen weer naar beneden.
Met ferme tred liep ze op het monument af.
Ik mocht haar niet volgen en moest op enkele meters afstand blijven staan.
‘Istie jonge nou?’ zei ze voor zichzelf uit, richting brandende kaarsjes, foto en de bloemenzee.
Het was even stil.
‘Dag Tijn’ zei ze.
Toen draaide ze zich om.
En half uur later, op een bankje elders in de stad, vroeg ze plotseling:
‘Heettie jonge van blote bassie?’
‘Stijn’ zei ik.
Er waaide een klein briesje langs haar elfenvleugels.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen