Doorgaan naar hoofdcontent

Start.

 
Artiesten die de wereldtop bereiken, arriveren in 
Het Land Van Onbegrensde Mogelijkheden.
Tonnen kostende videoclips kunnen worden geproduceerd om hits te maken van singles die uitkomen.
Stylisten en visagisten maken van het talent Een Ster.
Alles dat niet past binnen het imago wordt gepolijst, geschuurd, geschaafd tot alleen imago overblijft. 
Dat van de popster.
Als je zo’n succes hebt, heb je alles gewonnen.
Zou je denken.
You Tube vertelt een ander verhaal.
Daar kun je zoeken naar De Gearriveerden, nog voor ze gearriveerd zijn.
Ze spelen uitsluitend live. 
En alsof hun leven ervan afhangt. 
In kleine zaaltjes, met een publiek dat voorloper was: de ster herkend had, nog voor de wereld haar zou stelen.
You Tube toont Amy Winehouse die 'Rehab' zingt, helemaal aan het begin van die weg naar beneden.
De ogen groot en dan al -net als later- gevuld met een zekere angst wanneer ze het publiek aankijkt.
Het lichaam niet graatmager maar rond, vol, mooi.
De stem niet kapot van drank en drugs, maar sterk, krachtig en volkomen uniek.
You Tube toont Mariah Carey die in 1993 voor een volle zaal
 ‘I Can’t Live Without You’ zingt. 
De haren zoals destijds gebruikelijk was; beetje wax erin, eyeliner op de oogleden, een simpel zwart gilet aan.
Prachtig van eenvoud.
En een publiek dat reageert op de totale echtheid van haar performance.
Waar nog niets gekunstelds aan is.
Gister zag ik op You Tube de Dominicaanse zanger Sergio Vargas ergens eind jaren tachtig een klein zaaltje bespelen in Latijns-Amerika.
Vlak voor hij bij CBS Records zou tekenen en zijn debuutalbum goud werd.
De opname is eenvoudig gefilmd met twee camera’s, een ervan is gericht op de zanger en zijn band. 
De ander op het publiek, samengeperst in een ongetwijfeld bloedheet klein zaaltje. 
Vrouwen en mannen zingen zachtjes mee met de tekst, de ogen soms dicht. 
Toch is Vargas niet tevreden. 
Halverwege het nummer, waarin hij hart en ziel legt, stapt hij van het podium. 
Loopt naar zijn publiek en vraagt ze allemaal mee te zingen.
'Cantamos todos’ zegt hij, loopt naar voren, tot vlak voor de op het eind van het podium zittende mensen en zegt 'Con migo, con migo’.
Met mij.
Samen.
Met enige schroom begint de zaal te zingen, ze zijn onder de indruk van de nabijheid en de natuurlijke overtuigingskracht van Vargas.
Die steekt, buiten beeld, zijn microfoon richting het publiek. 
Een mannenstem zingt duidelijk hoorbaar en wat slissend het refrein van ‘La Queiro A Morir’. 
We zien de even man in beeld; legergroen hemd, uitzinnig van blijdschap.
Vargas bedankt hem en zingt verder.
Neemt een vrouw uit het publiek heel even in zijn armen voor wat merengue-passen.
De camera laat plotseling een fractie van een seconde opnieuw de man met het legergroene hemd zien, een laatste keer. 
Hij klapt of zijn leven ervan af hangt.
Zijn hele gezicht straalt.
Vargas is heel dichtbij.
Vlakbij zijn publiek
Het dichtst zoals een talent zijn publiek zal kunnen naderen.
Vargas raakt ze allemaal aan, in hun hart.
Hun ziel.
Enkele maanden later zal hij zijn eerste recorddeal tekenen.
En komt de onvermijdelijke afstand tussen de zanger en zijn publiek.
Het is van een zeldzame schoonheid.
Wat je Vargas ziet doen.
En vermoedelijk is hij na zijn echte doorbraak bij Sony in 1991 nooit meer in zaaltjes als dit geweest.
Succes hebben betekent winnen.
Maar ook verliezen.

http://www.youtube.com/watch?v=iPg6AsNbWAI

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen