Doorgaan naar hoofdcontent

Van God.


 

Van God en alle mensen verlaten. 
Omringd door idioten.
Ik was al eerder op deze plek.
En ik weet dat ik deze binnenkort ook weer verlaten zal.
Maar nu is het eerst tijd om de horlepiep te dansen.
Benen gehoekt, handen op schouderhoogte.
Het geluid van het blaasinstrument irritant dichtbij mijn oren. 
Beter zo.
Alles vervaagd door de schrille klank en het vreemde dansen.
Ik herinner mij bijvoorbeeld niet meer hoe ik soepel danste met hem.
In de keuken.
De woonkamer.
Ik herinner me niet meer hoe zijn ogen mij opnamen, naar me keken.
Alle liefde was daar.

Ik herinner me niets meer.

Niet die liefde.
Het lachen.
Het samen drinken.
De muziek waarnaar we luisteren. 
De broodjes met kaas en mosterdmayonaise die we altijd aten.
Mijn kind op zijn schouders. 
Het achterop zijn fiets zitten, mijn hand onder zijn shirt op zijn blote buik.  
De horlepiep slaat de maat nu.
Een onhandige rondedans, recht uit de middeleeuwen, zo deze smerige wereld in.
Het gaat goed.

Ik sla de maat met mijn gebroken hand en dans als een malle die vreemde rondedans met evenzo gebroken voeten.

Omdat er niemand is op wiens schouders ik mijn handen kan laten rusten, strek ik mijn knuisten uit in het luchtledige.
Links en rechts van mij leunen ze op een denkbeeldige horlepiep-danser naast mij.

Mijn verbeelding heeft me altijd ver gebracht.

Mijn fantasie duwde me steevast voort.
Hoop hield alles in leven.
Zelfs al was ik van God en alle mensen verlaten. Omringd door idioten.

Laat de muziek niet stoppen. 
Laat me de horlepiep dansen. 
Sneller en snellere rondjes draai ik, alleen in mijn keuken. 
Geen kind te bekennen. 
Geen broodjes, geen drank.
Alleen ik en de boetstraf voor al dat houden van.

Maak je geen zorgen. 
Ik was hier al eerder.

Ik ken deze plek als mijn broekzak. 
En altijd vind ik een weg.

Ik ben de boeienkoning. 
Die op het allerlaatst zijn ketenen afgooit en tevoorschijn komt. Sterker als nooit te voren.

Ik beraad mij op een Houdini-act. 
Zo een waarvan de snelheid en eenvoud waarmee de ontsnapping plaatsvindt, het publiek verbijsterd zal achterlaten. 
Onbegrijpelijk zal het zijn. 
Een mysterie. 

Waar geen God of idioot aan te pas komt. 
Alleen kadaverdiscipline. 
En gehoorzaamheid aan het ritme van de horlepiep.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun verhouding ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwe...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen