Doorgaan naar hoofdcontent

Afhankelijk

 
Je hele leven ophangen aan een man is nooit verstandig.
Hem álles laten regelen, van je huis tot de administratie, is helemaal niet slim.
Zo vertelt in elk geval het verhaal van ex-Luv zangeres José Hoebee.
Afgelopen  juni overleed haar man.
Plots bleek na diens dood, dat er niets geregeld was.
Sterker nog; de zangeres die met Luv al meer dan dertig jaar met onregelmatige tussenpozen aan de weg timmert, twee grote hits scoorde en enkele jaren geleden voor een realitysoap nog een vorstelijke gage opstreek, bleek geen rooie cent te hebben. Daarnaast was echtgenoot Will Hoebee ook niet onbemiddeld. 
De muziekproducer werkte samen met artiesten als Benny Neyman, Saskia & Serge en Nana Mouskouri.
Over de reden van het voor haar zo onverwachte faillissement zwijgt de kersverse weduwe.
Maar de financiële nood bleek na de dood van haar man zo acuut en zo extreem, dat ze per direct hun woning in het Belgische Lommel moest verlaten.
Clueless was José over de administratie van haarzelf, haar 26-jarige zoon en die van haar man.
Tot ze na diens dood noodgedwongen voor het eerst van haar leven eens een mapje of twee, drie opensloeg.
Ze bleek zo immens failliet dat Viola Holt –bij monde van De Telegraaf natuurlijk- per ommegaande een huis in Nederland regelde.
Voor maximaal 500 euro huur per maand.
Inmiddels wordt Hoebee door vrienden financieel bijgestaan. "Viola Holt regelde een huis voor mij en mijn zoon en componist Harry van Hoof stuurde een mail rond naar onder andere André van Duin, Ron Brandsteder en Patty Brard."
Dat ze niets van haar recente geschiedenis heeft geleerd, deelt José ook ruimhartig met de bladen.
 "Gelukkig heb ik mijn zoon Tim, de schat. Hij regelt alles thuis. Ik ben geen dag alleen geweest in mijn leven en ben ontzettend afhankelijk. Voor Tim ga ik door. Als je aan mij vraagt voor wie ik opsta, is het voor mijn kind."
De 26-jarige zoon helpt volgens Hoebee waar hij maar kan. 
"Hij regelt de verhuizing, alle administratieve rompslomp. Hij heeft als het ware de rol van zijn vader op zich genomen."
Kijk. 
Dat zijn nou een verstandige beslissingen.
Gewoon de mapjes dichtslaan na je appelflauwte en ze doorschuiven naar de volgende persoon in je leven.
Je zoon.
Die de rol van de vader op zich neemt.
Sterkte, José.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen