Doorgaan naar hoofdcontent

Lunch.

  
Soms ga ik naar de slager.
Ik heb dan geen idee dat ik me in een winkel bevind.
Ik kijk wat rond, bestel een onsje salami en begeef me weer naar de straat.
Niemand heeft mij ooit verteld dat een slagerij een winkel is.
Op andere momenten bevind ik mij in een speeltuin.
Meestal betreed ik zo’n terrein via een openstaand hek.
Ik zou niet weten of zo’n plek tot ‘de openbare ruimte’ behoort.
Ik heb gewoon zin er met meisje M. heen te gaan.
Dus ga ik.
Als ik in mijn auto rijd, bevind ik mij volgens mij gewoon op straat.
Ik hoorde laatst dat dat 'de openbare weg' wordt genoemd. 
Mij maakt het niet uit.
Ik rijd waar ik wil, wanneer ik dat wil.
In een warenhuis sta ik soms op zo’n dinges, zo’n, kom hoe heet het, een trap die heen en weer gaat van boven naar beneden.
Een roltrap.
Het schijnt dat je je in een warenhuis in ‘een publieke ruimte’ begeeft.
Geeft niks.
Ik houd wel van publiek.
Gister las ik iets merkwaardigs.
Kickbokser Badr Hari was net op vrije voeten.
Maar is weer opgepakt.
Hari zat sinds juli vast omdat justitie hem onder meer verdenkt van een poging tot doodslag op zakenman Koen Everink. 
Tijdens dancefeest Sensation White in de Amsterdam Arena zou Hari Everink onder meer tegen het hoofd en tegen het lichaam hebben geschopt.
Hari zelf zegt dat hij Everink alleen een ‘corrigerende tik’ heeft gegeven omdat deze een beledigende opmerking maakte over zijn vriendin Estelle Gullit-Cruijff.
Het Openbaar Ministerie heeft nog acht andere verdenkingen van gewelddadigheden tegen Hari.
Afgelopen vrijdag liet de rechter Hari vrij totdat zijn proces zal beginnen.
En sinds gisteravond zit de kickbokser alweer vast.
Dat is slechts een krappe drie dagen na zijn vrijlating.
Ik snap het niet.
Hari mocht zijn berechting in vrijheid afwachten mits hij zich niet in horecagelegenheden liet zien.
Nou schijnt hij gister met zijn vriendin Estelle een broodje zijn gaan eten.
In een broodjeszaak.
En hij had geen idee dat een broodjeszaak een horecagelegenheid was.
Dat snap ik wel.
Onder een horecagelegenheid versta ik een plek waar je met je maten binnenvalt, de uitbater schoffeert en bedreigt én eventueel met een corrigerende tik laat weten wie de baas is.
Bovendien: is een broodjeszaak nou een winkel, een openbare gelegenheid of een park?
Ik zou het ook zo één, twee, drie niet weten.
Het is natuurlijk een grof schandaal dat Hari weer vast zit.
Ik bedoel; hij mag toch zelf wel weten waar hij zijn broodje eet?
Thuis.
Of in een publieke gelegenheid?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen