Doorgaan naar hoofdcontent

Verplaatsen.




Ik zag in mijn leven een aantal verpletterende documentaires. 
Maar die over de aan lager wal geraakte Marvin Gaye was degene die met het meest  bijbleef.
In ‘Transit Oostende’ volgt filmmaker Richard Oliver tussen 1981 en 1982 de aan drugs en sex verslaafde Gaye die helemaal blut in de troosteloze Belgische badplaats verblijft. 
Onvrijwillig, want na een toer in Engeland kan de zanger niet meer terug naar de VS.  
De Vlaamse concertpromotor Freddy Cousaert nodigt hem uit om naar Oostende en het bijgelegen dorpje Moere te komen. 
Marvin Gaye
neemt het aanbod aan en zal er iets langer dan een jaar blijven en weer op krachten komen.
Hij overwint er zijn drugsverslaving en werkt aan zijn succesalbum
Midnight Love dat in 1983 een Grammy krijgt en waarop de wereldhit 
Sexual Healing staat.
‘Transit Oostende’ laat in lange, trage shots de lege, grauwe, armoedige badplaats zien.
Zwart-wit beelden van verlaten boulevards en taxiramen waartegen een herfstregen geselt, worden ondersteunt door de voice-over van Marvin Gaye die openhartig spreekt over zijn verslavingen, zijn eenzaamheid, zijn pijn.
Man en plek vallen naadloos samen.
Verbluffend is de scene waarin de dan al internationaal beroemde zanger een café binnenstapt.
De Vlaamse uitbater staat achter de toog, samen met zijn vrouw. 
Er is slechts één andere bezoeker die aan de bar zit.
Gaye groet, en vraagt in het engels om een biertje.
Men verstaat hem niet, enige verwarring volgt en uiteindelijk staat er een pintje voor zijn neus.
Gaye geniet duidelijk van het feit dat hij niet herkend wordt. 
Wanneer hem gevraagd wordt waar hij vandaan komt, zegt hij simpelweg ‘The United States’.
De volgende vraag van de barman is even standaard als spannend.
In een mengeling van Vlaams en Engels vraagt hij zijn gast wat die voor de kost doet.
‘I am a singer’ zegt Gaye en noemt de naam van de zaal waar hij binnenkort een optreden geeft.
Het doet geen enkele bel rinkelen.
Er gaat geen licht branden in de ogen van de man en de vrouw achter de bar.
Een zanger, zie je ze denken.
Oké.
Een zanger.
‘U zingt’ zegt de man. ‘Zingt u eens wat voor ons’.
En dat doet Gaye.
Met die prachtige donkere, zachte, hese stem zingt hij voor drie mensen die nog nooit van hem hebben gehoord, die hem niet kennen, die geen oordeel over hem hebben. 
Voor wie hij voor het eerst in lange tijd is wie hij eigenlijk is:
een man in Oostende.
Die gezelschap zoekt.
Dus hij zingt.
Als nooit tevoren.
De camera verlaat de kroeg.
Van buiten het café ziet de kijker door de met regendruppels bespatte ruiten het tafereel.
De beroemde, getormenteerde zanger temidden van doodgewone, aardige mensen die niet weten wie hij is.
Geen van de aanwezigen heeft een idee van wat nog komen gaat.
Slechts anderhalf jaar later zal Marvin Gaye, na een door drugs en drank geïnduceerde ruzie door zijn eigen vader worden doodgeschoten.
Transit Oostende is hartverscheurend.





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen