Doorgaan naar hoofdcontent

Acteren.



Wat een jurk, drugs en een nieuwe interpretatie van het woord ‘zingen’ voor je kunnen betekenen, weten we sinds Marilyn Monroe ‘Happy Birthday’ zong voor de president van de Verenigde Staten.
De actrice zong op 19 mei 1962 in het Madison Square Garden in New York op onnavolgbare wijze haar president en vermeende minnaar John F. Kennedy toe. 
Gekleed in een voor de gelegenheid ontworpen jurk van ontwerper Jean Louis die zó strak zat dat Monroe er in genaaid werd, hijgde  de filmster zich op bijna gênante wijze door het bekende verjaardagslied.
Hoe ongecoördineerd Monroe’s optreden ook mag lijken op het zwart-wit filmpje dat van het optreden bewaard is gebleven: alles eraan, inclusief de gedachteloos langs de rechterborst omhoog kruipende hand, is helemaal ingestudeerd.
In minstens twee boeken staat gedocumenteerd hoe Monroe het nog geen minuut durende optreden plande en instudeerde.
Ze kwam gepland te laat op het toneel.
Ze klonk expres alsof ze gerend had en nog slechts buiten adem hijgend kon zingen omdat ze te laat was.
Ze deed- kortom- een perfecte imitatie van de vrouw die ze tot in de puntjes geperfectioneerd had; de sexy, verleidelijke actrice.
De verleidster.
De seksbom.
De mythe.
Foto’s van een repeterende Monroe, diezelfde dag in Madison Square Garden, tonen het bewijs.
Die laten de echte vrouw zien achter het masker van glamoureus kindvrouwtje.
Daar staat ze.
Nog niet gestyled, opgemaakt, gekapt of in haar twaalfduizend dollar kostende glitterjurk genaaid.
De belichting is slecht, ze draagt een bril.
Haar niet gecoiffeerde haar zit –slordig weggestopt- onder een ouwelijk makende hoofddoek.
Op haar welgevormde neus prijkt een onflatteuze bril. 
Daar staat ze, en voor de ontelbaarste maal die weken zingt ze Happy Birthday.
Repeteert ze het hijgen.
Oefent ze het sexy kijken.
Doet ze keer op keer dat kunstje van het verleidelijk en zwoel bewegen.
Precies zoals ze het straks zal doen vanavond.
Eén hand licht opkruipend langs haar boezem.
Het enorme publiek aansporend tot meezingen met een welgemikte, gepassioneerde zwaai van haar gebalde vuisten.
Straks –precies op tijd- zal  lang genoeg wachten zodat ze exact te laat opkomt.
En strak getimed zal ze dan de stola laten zakken en de zaal een blik gunnen op haar sensationele jurk.
Maar nu nog niet.
Nee.
Monroe was geen slechte actrice.
Ze was geniaal.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen