Doorgaan naar hoofdcontent

Smakelijk.


 

Ik weet het.
Ik ben niet de gemiddelde lezer.
Ik ben journalist, copywriter en ghostwriter.
Taal is, zeg maar, mijn ding.
Daarenboven ben ik de 50 al gepasseerd, dus zogenaamd niet meer salonfähig waar het modernigheden zou betreffen.

Toch kreeg ik ruim kippenvel tot op de huig van hetgeen ik zojuist las op de website van tijdschrift Linda.
Op Linda.nl staat een lifestylerubriek waarin mode besproken wordt. Stijn de Vries, presentatreutel van onder andere tv-programma Spuiten en Slikken heeft zich inmiddels opgewerkt tot spokesperson voor, nou ja, zeg maar elk onderwerp dat hip en happening is.
Hij mag op Linda.nl zijn plasje doen.
Ditmaal over de kledingstijl van zangeres Anouk.
Bij tien foto's mocht hij een klein commentaartje schrijven.
Zijn eerste regel tekst bij de eerste foto: 'Ik ga hier dus heel lekker op'.
Ik heb ongeveer twintig seconden naar deze zin zitten staren.
Waarna een aantal onaangename gevoelens naar boven borrelden.
Het kippenvel omhoog begon te kruipen.
En ik mij bedacht hoe het toch in godsvredesnaam mogelijk is dat er hordes afgestudeerde journalisten staan te trappelen op mogelijkheden hun schrijftalent ten toon te spreiden.
Terwijl domweg gekozen wordt voor een jongetje dat zich online overal waar mogelijk presenteert als het Orakel van Delphi.
Dat in onnoemelijk lelijk taalgebruik mag oreren dat het een lieve lust is.
Daarbij niet gehinderd door enige kennis van zaken dan wel taalkundig vermogen om een en ander op een fatsoenlijke manier te verwoorden.
Ik kan er veel over zeggen.
Maar ik het laat het bij dit: 'Ik ga hier dus niet lekker op'.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen