Doorgaan naar hoofdcontent

Jan Marinus Van 't Hof Grebbeberg

 

(geschreven op 5 mei 2020)

Gister herdachten we de doden.
Ik dacht aan Jan Marinus van 't Hof. In de meidagen van 1940 vocht hij als sergeant op de Grebbeberg. Samen met leden van zijn compagnie is hij door de Duitsers bij villa Huize Rust wat aan de Grebbeweg op 13 mei gevangengenomen en in de tuin van het huis geëxecuteerd.
Hij was pas 27 jaar.
Zijn ouders hoorden enkele weken daarna van de dood van hun zoon.
In de krant De Graafschapsbode van 7 juni 1940 stond dit bericht:
"Met zekerheid kan thans worden medegedeeld, dat bij den strijd aan de Grebbelinie als sergeant bij de mortieren op Tweeden Pinksterdag de grenscontroleur J.M. v. 't Hof is gesneuveld en aldaar tevens is begraven.
De heer Van 't Hof was voor den vreemdelingendienst gestationeerd als grenscontroleur te Netterden. Hij stond bekend als een humaan en plichtsgetrouw ambtenaar, die bij allen, die hem kenden, gezien was om zijn behulpzaamheid en zijn opgewekt karakter.
Zijn ouders, die te Nijmegen woonachtig zijn, verliezen in hem hun eenigen zoon."
Jan Marinus Van 't Hof is begraven op de Erebegraafplaats Militair Ereveld Grebbeberg.
Ik heb in 2009 zijn graf geadopteerd en plaats elk jaar op 4 mei een bloemstuk daar.
Soms bezoek ik zijn graf en leg een gevonden steentje op de steen waarin zijn naam gebeiteld staat.
Gister vertelde ik opnieuw over hem aan Meisje M.
Ditmaal sloeg de dodenherdenking en de naam van deze maar 27 jaar geworden man in als een bom.#nooitvergeten

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen