Doorgaan naar hoofdcontent

Zoet.

Ze hadden het zelf bedacht.
Meisje M. en haar vriendin P.
Eerst zouden ze tekeningen maken.
Voor 'de opa aan de overkant'. Die altijd met zijn zwarte hondje door de straat wandelt. En zo vriendelijk is.
Vervolgens de straat uit, langs de deuren om 'de mensen' te vragen hun kunstwerken te kopen.
'Voor geld!!!' riep P.
Ik probeerde feestvreugde wat te temperen door de dames voor te bereiden op mogelijke teleurstellingen.
Ik suggereerde dat mensen de tekening mochten hebben of , als ze wilden, konden betalen met iets anders.
'Ja snóep!!'' schreeuwde Meisje M. extatisch.
We gingen op pad.
Buiten kwamen we -als was het afgesproken- onmiddellijk de overbuurman tegen.
Om wie het allemaal begonnen was.
Hij kreeg tot zijn vreugde op straat  vier tekeningen overhandigd waarop hijzelf te zien was met zijn hond.
Boven één ervan stond geschreven; 'Voor u wand u ben lif maar ook aut'.
Het gaf niet; de overbuurman was verguld met alle plotselinge aandacht.
De dames kregen een hand.
Op naar de makelaar.
De telefoniste hoorde uit twee meisjesmonden van de deal, wees op de schaal met pepermunt en sprak; 'Neem maar een pepermuntje hoor, dan mag je de tekening aan iemand anders geven'.
Naar de snackbar ging het, uitgebaat door een Chinees echtpaar.
De taalbarriere bleek enorm.
Maar toen de man uiteindelijk begreep wat de bedoeling was, gaf hij zijn vrouw instructies.
Zij pakte twee papieren zakjes en deponeerde in elk ervan 5 dikke dropsleutels en zure matten.
De meisjes konden het haast niet geloven.
Ook hier bleef geen tekening achter; de Chinese man zette met pen een ferme krul op elke tekening en zwaaide ons uit.
Extatisch van geluk staken de meisjes de weg over.
Bij de kleine huisjes aan de overkant van het water was het prijsschieten.
Overal waar aangebeld werd of de voordeuren al open stonden vanwege het zachte herfstweer, kwamen dames en heren naar buiten.
Iedereen kocht een tekening.
En er werd flink betaald; in de snackbar-zakjes kwamen toffees, voor ieder een hele rol topdrop en als klap op de vuurpijl een dertig centimeter lange dropstaaf.Voor elk één.
De zegetocht werd beëindigd in de speeltuin waar een klein beetje van de gage gedeeld werd met twee vriendinnetjes.
Op de terugweg raapten we nog kastanjes die we later in de oven zouden poffen, kwamen we de bovenbuurman met zijn vrolijke honden tegen en stopten de meiden alle overgebleven tekeningen in diverse brievenbussen.
'Voor gratis'.
Ja.
Het was een mooie dag.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen