Doorgaan naar hoofdcontent

Donker.

 
Waartoe een leven in beslotenheid en eenzaamheid kan leiden, vertelt het gigantische levenswerk van Henry Darger.
Henry Joseph Darger was een Amerikaanse zonderling.
Na zijn dood in 1973 werd in de kamer die hij 43 jaar huurde en bewoonde een epos van enorme omvang gevonden.
Het bestond uit meer dan vijftienduizend pagina’s beeld en tekst. 
De titel?
‘The Story of the Vivian Girls, in What is known as the Realms of the Unreal, of the Glandeco-Angelinian War Storm, Caused by the Child Slave Rebellion’.
Metersbrede aquarellen waren het, aan twee zijden bewerkt.
Is het het werk van een gek of van een genie? 
Of van allebei?
‘The Story of the Vivian Girls’ vertelt het verhaal van Goed en Kwaad in gedetailleerde, fantasievolle en vaak gruwelijke beelden.
Darger, die zijn vader en moeder jong verloor en zijn jeugd doorbracht in een gesticht,tekende zijn figuren niet zelf.
Alle tienduizenden afbeeldingen op die duizenden pagina’s kopieerde hij met carbonpapier uit mode-en filmtijdschriften en ook uit kranten.
Soms liet hij bij de plaatselijke fotograaf beelden vergroten of verkleinen om ze passend te maken.
De Vivian Girls zien er daarom allemaal uit als kleine Shirley Temples. 
Het Kwaad lijkt verdacht veel op soldaten uit de Amerikaanse Bugeroorlog.
Darger moet van jongs af aan dagelijks, wekelijks, jaar in jaar uit niet-aflatend aan dit monnikenwerk gezeten hebben.
Hij leefde totaal geïsoleerd.
En zijn werk zag hij niet als kunst, maar als een schimmenrijk waarin hij mentaal en fysiek verbleef.
Kijken naar ‘The Story of the Vivian Girls, in What is known as the Realms of the Unreal, of the Glandeco-Angelinian War Storm, Caused by the Child Slave Rebellion’, is kijken naar het houvast dat een man creeërde voor een hoofd vol horror.
Daarnaast schreef Darger aan diverse andere verhalen in woord en beeld.
Ook hield hij verschillende dagboeken bij.
Het laatste bericht dat hij in zijn dagboek schreef, anderhalf jaar voor zijn dood in 1973, was dit:
"January 1, 1971. I had a very poor nothing like Christmas. Never had a good Christmas all my life, nor a good new year, and now.... I am very bitter but fortunately not revengeful, though I feel should be how I am..."
Als er een God bestaat; laat hem Dargers ziel bewaren.
En behoeden.
Voor nog meer eenzaamheid en desillusie.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen