Doorgaan naar hoofdcontent

Bloed.

  

Dat voetbal oorlog is, vertelt het tragische verhaal van Andres Escobar.
Vandaag precies negentien jaar geleden werd deze Colombiaanse voetballer, die uitkwam voor Atlético Nacional en het Colombiaanse nationale elftal, doodgeschoten.
Hij was pas 27 jaar.
Escobar maakte deel uit van een van de beste generatie spelers uit de geschiedenis van het Colombiaanse voetbal, samen met onder anderen middenvelder Carlos Valderrama en doelman René Higuita.
Hij maakte zijn debuut voor de nationale ploeg op 30 maart 1988 in de met 3-0 gewonnen vriendschappelijke wedstrijd tegen Canada in Armenia.
Zijn dood was waarschijnlijk bedoeld als vergelding voor een domme fout die hij maakte.
Op het WK in de Verenigde Staten in 1994 maakte Escobar 
een doelpunt in eigen goal bij  een wedstrijd tegen de Verenigde Staten.
Door dit eigen doelpunt verloor Colombia met 2-1 en was het land in de eerste ronde uitgeschakeld.
Escobar zelf weigerde daags na de fatale goal te zwelgen in zelfmedelijden.
In  El Tiempo, de krant van Bogotá, schreef hij een stuk waarin hij zijn spijt betuigde voor het schot maar eindigde hij met de woorden: “See you soon, because life doesn’t end here”.
Hoe onwaar die profetie was, bleek op 2 juli.
Die dag, enkele dagen na de verloren wedstrijd, werd Escobar buiten 
de El Indio bar, in een buitenwijk van Medellín met zes kogels neergeschoten.
Het verhaal gaat dat de dader bij elk schot ‘goal!’ riep.
Het is nooit duidelijk geworden of de moordenaar op eigen initiatief handelde of in opdracht van een goksyndicaat dat geld had ingezet op het Colombiaanse nationale elftal.
Ook gaan geruchten dat de dood van Escobar een geval van ‘op de verkeerde tijd op de verkeerde plek’ kan zijn geweest.
Of dat zijn dood te maken had met openstaande gokschulden.  
Hoe dan ook: moordenaar Humberto Muñoz Castro – bodyguard voor een invloedrijk drugskartel- kreeg in ieder geval  43 jaar cel.
Maar werd op 7 oktober 2005 na 11 jaar cel vrijgelaten wegens goed gedrag.
Op internet vind je de originele opnamen van de fatale wedstrijd.
En zie je Escobar een prachtige goal maken.
Maar wel in eigen doel.
De verdediger ziet onmiddellijk na zijn sliding zijn eigen fout in en op zijn gelaat zie je een mengeling aan emoties.
Nummer twee was zijn rugnummer.
De tweede dag van juli werd zijn sterfdag.
‘Our blood, our sweat, your tears’, is een beroemd gezegde in de voetbalwereld.
Escobar’s begrafenis werd bijgewoond door meer dan 120.000 mensen.
Zijn dood zette enkele spelers van Atlético Nacional aan  het Colombiaanse nationale elftal te verlaten en voor altijd te stoppen met het spelen van voetbal.
Zijn bloed, zijn zweet, hun tranen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen