Doorgaan naar hoofdcontent

Nauw.

  -->


Dertien dagen geleden stierf Leonard Engleitner.
Honderdzeven jaar oud werd de Oostenrijker.
Engleitner was de oudste nog levende survivor van de nazi-concentratiekampen.
Hij zat tussen 1939 en 1943 achtereenvolgens gevangen in Buchenwald, Niederhagen en Ravensbrück.
Het mag een Godswonder heten dat toen 33-jarige Engleitner niet één, maar drie van die gruwelijke oorden overleefde.
Wat nog miraculeuzer genoemd mag worden, is de wilskracht van deze man.
Hij weigerde zijn Jehovah-geloof op te geven in ruil voor zijn vrijheid.
Uiteindelijk werd hij in 1943 uit Ravensbrück vrijgelaten, op  voorwaarde dat hij de rest van zijn leven als werkslaaf op het land zou werken.
Op dat moment woog Engleitner nog slechts 28 kilo.
Hij koos voor ‘vrijlating’.
Drie jaar werkte deze bijna-dode op een boerderij vlabij zijn huis in Bad Ischl in Oostenrijk. 
Toen hij werd opgeroepen voor Duitse militaire dienst vluchtte Engleitner de bergen in. 
Daar werd hij uiteindelijk in 1946 door Amerikaanse troepen bevrijd.
Veertig jaar oud was hij.
De rest van zijn leven heeft Engleitner niet aflatend zijn verhaal gedaan. 
Op scholen door heel Europa en zelfs in de Verenigde Staten sprak de Oostenrijker meer dan een halve eeuw lang keer op keer over wat hem is overkomen.
Hij werd een publiek figuur toen de Oostenrijkse schrijver en filmproducer Bernhard Rammerstorfer zijn biografie schreef en in 1999 een documentaire over Engleitner’s leven maakte.
‘Unbroken Will’ is de toepasselijke titel daarvan. 
De verschrikkingen die Leonard Engleitner meemaakte tussen zijn 33e en 40e levensjaar, het vermogen daar tot het eind van zijn leven over te kunnen en willen spreken en de standvastigheid niet te buigen voor het opgeven van een geloof, getuigen van een enorme wilskracht en een hoop die altijd levend is gebleven. 
Zelfs in het zwartste der zwarte.
In zijn achternaam klinkt iets door van het leven dat de man geleid heeft: Engleitner.
Nauw lijden.
Dichtbij het lijden.
Bernhard Rammerstorfer schreef twee weken geleden op zijn website dat het ‘bijzonder moeilijk was om de pijnlijke mededeling te doen dat zijn beste vriend was gestorven’.
Engleitner is rustig ingeslapen in de liefdevolle familie van Rammerstorfer.
Vanavond om precies acht uur is het even stil.
Denk aan Engleitner.
En aan alle anderen die slachtoffer werden van een gruwelijke verschrikking.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen