Doorgaan naar hoofdcontent

Kindermoord.

 
Nu heel Nederland al tien dagen op zoek is naar de nog vermiste zonen van Jeroen Denis, die vroeg in de ochtend van 7 mei hangend aan een klimrek op een Doornse speelplek is gevonden, wordt een andere zelfmoord weer actueel. 
Zoals Denis  zijn  zonen van negen en zeven jaar zeer waarschijnlijk ombracht voor hij zichzelf van het leven beroofde, zo is kindermoord van alle tijden. 
En komt ze in de beste kringen voor. 
Paul Ehrenfest (Wenen, 18 januari 1880 – Amsterdam, 25 september 1933) was een in Oostenrijk geboren Nederlands natuurkundige. 
Een van zijn beste vrienden was Albert Einstein. 
Ehrenfest’s wetenschappelijk oeuvre bestaat vooral uit bijdragen aan de statistische mechanica en de kwantummechanica. 
Na zijn promotie in Wenen huwde hij op 24 december 1904 met de in Oekraïne geboren  wiskundige Tatjana Afanasjeva. 
Zeven jaar later kwam Ehrenfest als opvolger van Hendrik Lorentz te werken aan de Rijksuniversiteit Leiden. 
Ondanks zijn succes als fysicus, leed Ehrenfest aan een extreem laag zelfbeeld. 
Depressies kwamen en gingen, een mentale staat van zijn waaraan hij zich met steeds meer moeite kon ontworstelen.
Het huwelijk met Afanasjeva had drie kinderen voorgebracht, waaronder zoon Wassik die leed aan het syndroom van Down. 
Ehrenfest had grote zorgen over de fysieke en mentale problemen waaraan Wassik leed. 
Toen zijn huwelijk met Afanasjeva op de klippen liep en Ehrenfest financiële problemen kreeg in verband met de op handen zijnde scheiding en de zorg voor zijn drie kinderen, besloot hij tot een drastische maatregel. 
In een nooit verzonden brief gedateerd eind september 1933, schrijft Ehrenfest in een afscheid aan zijn vrienden over zijn aangekondigde dood:
‘’My dear friends: Bohr, Einstein, Franck, Herglotz, Joffé, Kohnstamm, and Tolman!
 I absolutely do not know any more how to carry further during the next few months the burden of my life which has become unbearable. I cannot stand it any longer to let my professorship in Leiden go down the drain. I must vacate my position here. Perhaps it may happen that I can use up the rest of my strength in Russia. .. If, however, it will not become clear rather soon that I can do that, then it is as good as certain that I shall kill myself. And if that will happen some time then I should like to know that I have written, calmly and without rush, to you whose friendship has played such a great role in my life. ...
In recent years it has become ever more difficult for me to follow the developments in physics with understanding. After trying, ever more enervated and torn, I have finally given up in desperation. This made me completely weary of life .. I did feel condemned to live on mainly because of the economic cares for the children. I tried other things but that helps only briefly. Therefore I concentrate more and more on the precise details of suicide. I have no other practical possibility than suicide, and that after having first killed Wassik. Forgive me ...
May you and those dear to you stay well.’’
Nadat Ehrenfest de toekomstige zorg voor zijn andere kinderen geregeld had, schoot hij op 25 september 1933 in de hal van het Professor Watering Instituut eerst zijn vijftienjarige zoon Wassik dood en daarna zichzelf. 
Ehrenfest was volledig de grip kwijtgeraakt op de stormachtige ontwikkelingen binnen de theoretische natuurkunde, en dan met name door de opkomst van de kwantumfysica. 
Daarnaast was hij langzaam de grip op zijn persoonlijke leven en zijn psyche kwijtgeraakt. 
Kindermoord als definitieve uitweg uit een persoonlijk gevoeld ondraaglijk lijden. 
Het komt voor. 
Hoe succesvol, liefdeloos, liefdevol,  slim, aardig, niet aardig, vrolijk of vriendelijk je aan de buitenkant ook mag lijken. 
Wat zich diep in de donkerte van de menselijke geest afspeelt, is onzichtbaar en onhoorbaar voor de buitenstaanders.
Altijd.
Voor altijd.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen