Doorgaan naar hoofdcontent

Weg.


Op exact de dag dat je kind 33 jaar geleden vermist raakte, hoor je wat er met hem is gebeurd.
Je zoon Etan Patz verdween op de eerste dag dat je hem zelfstandig naar de halte van de  schoolbus liet lopen.
Vlakbij je huis was dat.
En het was een lentedag in New York.
Je  zoon was zes jaar.
Het zou de laatste dag zijn dat je hem zag, al wist je dat niet toen je hem gedag kuste en trots keek hoe hij uit zicht verdween.
Daar liep hij, helemaal zelf.
Naar de halte.
Hij werd al groot.
Nooit kwam hij terug van school.
Honderden agenten zochten wekenlang intensief naar je zoon.
En nooit meer hoorde je iets van hem.
Je liet zijn gezicht op melkpakken drukken.
Je zoon, Etan, stond bij miljoenen mensen op de keukentafel.
Niemand gaf de politie tussen 1979 en 2012 de gouden tip.
33 jaar lang was je alleen met je hoop.
Je stelde je voor dat Etan op een dag terug zou keren.
Je verhuisde niet.
Je bleef waar je was.
Je speurde onwillekeurig elke gezicht af van elk blond kind dat nu zo oud zou zijn als jouw zoon.
Etan zou op een dag weer terugkomen in je leven.
Je wist het niet zeker.
Maar je dacht er constant aan.
Je  voelde het.
Je dacht dat je het voelde.
Het moest.
33 jaar lang hield je je wanhopig vast aan je hoop.
Vandaag hoorde je waar Etan heen is gegaan, die lentedag.
Hij liep precies dezelfde weg naar de halte van de schoolbus als jij altijd met hem liep.
Hij passeerde dus de kruidenierswinkel.
Daar sprak –zeer waarschijnlijk- de toen 19 jarige Pedro Hernández je zoon aan.
Of die frisdrank wilde.
Etan zei ja.
Hernández nam je zoon mee naar de kelder van de kruidenierswinkel.
En wurgde hem daar.
Niemand weet nog waarom.
Daarna werkte hij dat lieve, mooie lichaam van je zoon weg.
Door het bij het vuilnis te zetten.
Op de dag af 33 jaar na de verdwijning van je zoon, krijg je dit bericht.
Want dit jaar werd de politie getipt door iemand die Hernández kende en aan wie de verdachte zijn geheim had toevertrouwd.
Nu weet je het.
Etan is dood.
En zijn lichaam is als grof vuil langs de weg gezet.
Hij komt nooit meer terug.
Je wereld is voor de tweede keer in 33 jaar helemaal kapotgeslagen.
Nu voorgoed.
Hernández is gearresteerd.
33 jaar geleden moet hij melk hebben gekocht.
En aan het ontbijt zijn cereal hebben gegeten.
Kijkend naar het gezicht van jouw zoon.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen