Doorgaan naar hoofdcontent

Kapot.


In het begin van de twintigste eeuw ontstond de industriële revolutie. 
En in haar kielzog hele andere industrieën; de auto-industrie.
De entertainment industrie.
Die laatste werd vooral groot in Amerika, Land van Onbegrensde Mogelijkheden.
Niet alleen aan de Westkust werden theaters en auditoria gebouwd om de massa’s te entertainen.
Ook in het  noord-oostelijk gelegen ‘motorcity’ Detroit rezen de vermaakpaleizen als paddenstoelen uit de grond.
Grote entertainmentfirma’s en fimstudio’s gaven gespecialiseerde architecten in de jaren twintig opdracht uitzinnige theatergebouwen neer te zetten.
Rijk versierd, met torenhoge plafonds en duizelingwekkende mechanieken die decors konden verplaatsen, werden de gebouwen letterlijk en figuurlijk het gezicht van Detroit.
Ze straalden grandeur uit.
Glorie.
Rijdom en extravagantie.
Toen de televisie in de jaren zestig haar opwachting maakte en mensen thuis vermaakt konden worden, toen de crisis uitbrak in de jaren zeventig en flatgebouwen de overbevolkte steden aan huisvesting moesten helpen, begonnen die fantastische gebouwen leeg te staan.
In de afgelopen jaren werden ze gemoderniseerd of getransformeerd. 
Waar eens sterren als Billy Holliday of Frank Sinatra hun opwachting maakten, worden nu vlooienmarkten gehouden tussen het afgebladderde klatergoud. 
Of er wordt bingo in gespeeld. 
Die prachtige theaters worden gebruikt als opslaghallen. 
Buurthuis. 
Markt.
En als ze niet worden hergebruikt, worden ze domweg gesloten en door publiek, dieren, het weer, de omstandigheden gemold.
Kapot gevreten.
Gesloopt.
Fotografenduo Yves Marchand en Romain Meffre bezoekt sinds 2005 de vergane karkassen van die prachtige gebouwen.
En fotografeert de deplorabele staat waarin die fantastische monumenten van toen op dit moment verkeren.
Hun foto’s lijken een  aanklacht tegen de verkwisting van alles wat was.
Ze zijn van een ontroerende schoonheid, in al hun verval.
Kijk op www.marchandmeffre.com en oordeel zelf. 
Of bezoek de Fontana Fortuna Gallerie in Amsterdam waar van 12 tot 20 juni aanstaande de expositie The Ruins Of Detroit te zien zal zijn.
Schokkend.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen