Doorgaan naar hoofdcontent

Saluut.


 

 

 


 

 Daar lag het boek.
Op de grote tafel in de kringloop ,waar de hitte van buiten nog niet was doorgedrongen.
Een kloek,rood boek was het.  Met -in gele diepdruk- de tekst ‘Kleine Sjang’.
Plotseling was het enkele jaren terug in mijn hoofd.
De uitvaart van E.
Die ze nog helemaal zelf had geregeld en bedacht.
Waarbij haar moeder een stukje voorlas uit ‘Kleine Sjang’.
En vertelde dat E. vlak voor haar overlijden een tatoeage had laten zetten naar een illustratie uit dit boek.
Nooit had ik het boek gezien.
Nooit de tekening die later een inktmerk op de arm van E . zou worden.
Waarmee ze begraven zou worden op de plek waar ik haar nog steeds  gedag kom zeggen.
Ik pakte het boek op.
Een hele oude uitgave, ergens uit de jaren vijftig.
Ik liet de gelige pagina’s door mijn vingers ritselen.
Bekeek de prachtige tekeningetjes die in enkele pennenstreken een jongetje, een paar huizen , een gezicht verbeeldden. En daar zag ik een tekening zoals E.’s moeder die beschreven had tijdens de uitvaart. Kleine Sjang met zijn vlieger. Gekleed in een rode pofbroek en een groen jakje loopt hij naar links met rechts boven zich de vlieger die aan een touw zweeft, dat hij in zijn handen houdt.
Ik keek er een poosje naar.
Best een lang poosje.
Het was of ik plotseling naast haar stond, ik haar porseleinkleurige arm kon zien. Met in die bleke huid een afbeelding gekerfd. Zo een als deze.
Ik nam het boek mee naar de kassa.
Betaalde.
En stak het in de kartonnen tas die ik aan mijn fietsstuur hing.
Door de moordende hitte peddelde ik naar huis.
Waar ik bemerkte dat de tas onderweg gescheurd was.
En Kleine Sjang zich stiekem, zonder aankondiging , ongemerkt uit de scheur in de  tas had laten zakken.
En nu ergens op straat lag, heel ver achter mij.
Het was exact zoals E. ontsnapt was aan mijn werkelijke leven.
Ingepakt in koele donkerte was ze langzaam via een scheur in de tijd aan mijn zicht ontsnapt. Onvindbaar, gevallen, opgestegen en voor altijd verdwenen.
Geen teken van leven meer.
Geen wending aan een verhaal.
Geen pagina’s die nog open zouden vallen op een illustratie die voor haar zo van belang was geweest.
Waarvan ik de reden niet kende.
Nooit zou kennen.
Ik parkeerde mijn fiets. Overwoog de weg terug te gaan om Kleine Sjang te vinden. Ik deed het niet.
Het was passend bij E. en mij om alles zo te laten als het was.
Een kind met een vlieger aan een touw.
Eenvoudige avonturen belevend in het moment.
Zojuist eventjes gevonden, meteen weer verloren.
Dag E.
Ik zag je zoëven.
Ik las Kleine Sjangs verhaal.
En zag de tekening.
Toeval bestaat niet.
Tot gauw.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen