Doorgaan naar hoofdcontent

Hard.


 
Drie doden dienden zich aan vandaag.
Het waren de getalenteerde jongen die de fatale vergissing maakte aan het begin van deze lente.
De soldaat die op de Grebbeberg door de Duitsers is geëxecuteerd.
En E., die in 2018 in de lente overleed.
Ze reisden met me mee toen ik naar het Singer in Laren reed.
De tentoonstelling die ik wilde zien bereikte ik niet.
Ik belandde in het miljonairsdorp op het moment dat Sinterklaas zijn intrede deed. Er was met geen mogelijkheid een parkeerplek te vinden in het hele Schapendorp.
Jeeps, Lamborghini’s en Porsches reden rondjes van de Oude Brink tot aan het Zevenend.
Nergens was plek.
Jongens in hockeytenue filmden met hun IPhones het voorbijrijden van de stoet ronkende gouden koetsjes.
Ik veranderde van koers en reed naar de kringloopwinkel in een naburig dorp.
Daar lag een keramieken Heilig Hart met een gouden vlam boven de taupekleurige hartvormige kern . Een echte milagro, nooit eerder gevonden, in geen enkele tweedehandswinkel.
Een puntgaaf hart, symbool van de bron van begrip, liefde, moed, toewijding, verdriet en ook vreugde.
Ik legde het in mijn mand. En vond ook een prachtig boek met werk van Sam Drukker.
Op de terugweg naar huis draaide ik in de auto een liedje.
En plotseling stond ik in een morsige uitgaanstent in U.
En was het 1992.
En zag ik hoe E. naar mij keek.
Met een twinkeling in haar ogen zag ik haar levensecht naast mij staan, kijkend naar mijn strapatsen, mijn gedans, geklets, hoe ik een sigaret bietste. Geamuseerd en in liefde observerend hoe ik was. Zij keek naar mij zoals ik naar haar kijken kon. Een blik met daarin liefde, vriendschap en een diep vertrouwen.
Dat liedje in de auto bracht haar volledig tot leven op een manier die me niet eerder overkomen was sinds haar dood.
Het was of ik het aanraken kon, dat rustige kalme gezicht met die prachtige lichtblauwe ogen.
Zo nabij was die herinnering. Zo levensecht.
Ik reed naar de begraafplaats waar ze in de aarde is gelegd.
Bloedrode herfstbladeren strekten hun verse vingers naar me uit terwijl ik over de paden liep. Ik plukte een tak van een met witte bloemen bloeiende struik. Ik legde hem op de steen waarop haar naam geschreven staat.
Als altijd kon ik niet geloven dat die letters daar haar naam vormden en vertelden dat zij niet meer in leven was.
Ik stond in stilte aan de voet van haar graf en opnieuw was het of ik met een denkbeeldige  verrekijker in een diep zwart gat tuurde in de vergeefse hoop het einde ervan te ontwaren. Teneinde een besef te kunnen krijgen van wat het betekende dood te zijn.
Toen het ergste verdriet geluwd was en het van binnen stil was in mij, liep ik terug naar de auto. Door die akker vol doden.
Zonder muziek te draaien reed ik naar huis.
Kuste mijn kind gedag.
Deed al die dingen die de doden niet meer doen.
Leefde.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen