Kwets.

 

Aan het branden van zijn fietsverlichting kon je zien dat hij thuis waarschijnlijk was uitgezwaaid. Maar dat het ‘Doe voorzichtig!’ dat zijn ouders hem mogelijk nog hadden toegevoegd, tegen dovemans-oren was gericht.
Want met zijn slungelige puberlijfje op de te grote fiets, reed hij aan de verkeerde kant van de gigantische verkeersrotonde. Daar stelde hij zich op bij een stoplicht voor voetgangers. Ongedurig ging zijn lichaam heen en weer. Haast maakte zijn gebaren schokkerig, de hand die achter hem tastte naar de op de bagagedrager gesjorde rugzak tastte snel en stakerig.

Het duurde te lang. Hij keek slechts naar de op groen wachtende auto links van hem en trok op. Door rood reed hij over de gigantische verkeersader met zesbaans autoverkeer en nog meer fiets-en wandelpaden. En op zijn schouder zat een beschermengel van formaat. Want van alle vijf de rijrichtingen vanwaar een auto had kunnen komen deze schemerochtend, kwam er geen. Trekkend aan zijn stuur en staand op de trappers verdween de jongen over het aanpalende fietspad. Een kleine, dappere spookrijder op weg naar school.

Even later was ik voetganger op een stoep en passeerde een parkeerterrein. Ik keek naar de witte Mercedes die vanaf het parkeerplein mijn richting op kwam en schatte de situatie in. De auto was bezig met een bijzondere verrichting en daarom had ik voorrang. De afstand was oké genoeg om door te kunnen lopen. Ik keek weer voor me en liep door.
Plotseling was de auto op centimeters afstand van mijn benen, rakelings scheerde hij me voorbij met een enorme vaart. Achter het stuur een hoogblond geverfde vrouw die de blik gericht hield op de smartphone in haar rechterhand. Met links gaf ze een ruk aan het stuur zodat ze zonder te kijken via de stoep de weg op kon rijden. Aan alles was te merken dat ze me niet gezien had. Zonder een spier te vertrekken in haar in oorlogskleuren geverfde strak-gespoten gezicht, verdween ze de hoek om.

En elke ochtend gaat mijn kind naar school in deze wereld.

Op een fiets met brandende verlichting. De rugzak in een krat voorop, die de fiets zwaar en moeilijker te manoeuvreren  maakt. Al vanaf het moment, maanden geleden, dat zij zich helemaal zelfstandig door het verkeer beweegt, waarschuw ik haar. Niet voor haar vermeend slechte verkeersinzichten of abominabel rijgedrag. Ik attendeer haar op medeweggebruikers. Die fouten maken. Door rood rijden. Op hun telefoon kijken.

Ik waarschuw haar voor een wereld vergeven van zwarte Volkswagen Golfjes, bestuurd door jongens die de stoel in de achterste sledestand hebben staan. De donkere ogen glurend naar buiten, op zoek naar contact om de agressie bot te vieren die in hun slapen bonkt.

Ik wijs haar in het verkeer op de mensen die de telefoon- net als zij- geen seconde meer weg kunnen leggen en rijdend in hun auto een appje tikken. Met fatale gevolgen van dien.

De jongen vanmorgen had een beschermengel van formaat op zijn schouder.
Ik hoop dat op de bagagedrager van mijn dochter een hoeder meerijdt. Passagier op een fiets die tijdens verkeerstsunamis elke ochtend navigeert door een kudde wilde dieren. Die aan niemand dan aan zichzelf denken kan.
Ik stel me voor dat deze protector zijn onzichtbare vleugels om mijn kind heen vouwt.
En haar behoedt voor nu en later voor alles wat fout kan gaan door al die mensen die niet horen willen.