Doorgaan naar hoofdcontent

Baudet.


 

'Wil jij dat je zus met een neger thuiskomt?' whatsappt Thierry Baudet aan twee mensen op zijn kandidatenlijst.
'Hell no!' is hun antwoord.

Beste Thierry,
Ik ben die zus die met een 'neger' is thuisgekomen.
Van alle relaties die ik in mijn leven had, is deze 'neger' met afstand de beste levenspartner die ik me wensen kan.
Hij is de betrouwbaarste, oprechtste, liefhebbendste en prettigste partner die ik had.
Ik hoop dat ik met deze 'neger' de eindstreep haal en een van ons de ander voor het laatst gedag zegt.
Hiervoor had ik relaties met 'blanken'.
Die waren ook best leuk.
Maar absoluut niet zo liefhebbend, gelijkwaardig en humorvol als die met deze 'neger'.
Dat gezegd hebbende: de mensheid indelen op kleur of ras is zó anno 1862.
Dat was namelijk het laatste jaar voor de afschaffing van de slavernij.
Waarin 'blanken' de 'negers' onderdrukten met hun übermensch-gedragingen.
Mocht ik kiezen, dan koos ik opnieuw voor de 'neger' waarmee ik 'ben thuisgekomen'.
Niet omdat hij 'neger' is. Maar om zijn grote hart en zijn mooie ziel.
Jij persoonlijk zou trouwens nog wat kunnen leren van de 'neger waarmee ik thuisgekomen ben'.
Niet oordelen over mensen, bijvoorbeeld.
Niet op het uiterlijk van mensen afgaan.
Dat kan hij als de beste. Die 'neger' van mij.
Eén van zijn mooiste eigenschappen, als je het mij vraagt.
Maar mij vraag je het niet. Want ook over vrouwen heb je meningen die -laten we zeggen- buitengemeen bijzonder zijn.
Deze bijvoorbeeld: "Het is normaal voor een vrouw om een beetje linksig te zijn. Dan ontmoet ze een man die gewoon rechts is, en dan zegt ze: “Ja, die heeft ook wel gelijk.” In mijn ervaring.’

Thierry Baudet: ik zou graag met je in gesprek gaan.
Over 'die neger met wie ik ben thuisgekomen'.
Als zus.
En links ben ik, ja.
Maar in dat gesprek met jou zal de uitkomst niet zijn, dat ik over jou concludeer, dat je gelijk hebt.
Hell no.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen