De Letters van Utrecht

Mijn goede vriend H. wordt niet meer beter.
Het duurt niet lang meer, of hij zal er niet meer zijn.
Een onmogelijke gedachte die soms wordt ingehaald door de werkelijkheid waarin de feiten laten zien dat  langer leven gewoonweg niet meer kan.
Drie dagen geleden was H. jarig.
Het was de vraag of hij zijn verjaardag zou halen.
Dat deed hij.
Zijn vrouw eerde hun leven  samen door  de dag na zijn verjaardag een steen te leggen.
Langs de gracht in Utrecht.
Via ‘De Letters Van Utrecht’, een letterlijk en figuurlijk poëtisch project.
Iedere zaterdag houwt een steenhouwer tussen één en twee uur ’s middags ter plekke één letter.
Nooit wordt er een zaterdag overgeslagen.
Soms hakt de houwer in de brandende zon, soms in de stromende regen.
Andere keren, zoals afgelopen zaterdag, in een snijdende januariwind.
Elke letter vormt een nieuw onderdeel van een woord.
En al die woorden vormen samen een gedicht.
1046 letters liggen er al langs de Oudegracht in Utrecht.
Zij vormen inmiddels een aantal lopende regels van een mogelijk oneindig gedicht.
Sinds zaterdag ligt de 1047’e letter.
De letter N.
Neergelegd door de steenhouwer in opdracht van mijn vriendin.
Voor H.
Dat toeval niet bestaat bleek die dag.
Waar de regen de dag ervoor haast onophoudelijk met bakken uit de lucht was komen vallen, was de lucht boven Utrecht die zaterdag stralend blauw.
Door de loop en lengte van het gedicht en de dag van plaatsing wees het lot uit dat deze nieuwste letter  geplaatst zou worden voor café De Morgenster aan de Oudegracht.
Een naam van betekenis, want Morgenster is een andere naam voor Venus, de Romeinse Godin van de Liefde.
In een ander café in Utrecht was meer dan twintig jaar geleden hun liefde ontbrand.
Bovendien vormde deze N de laatste letter van het woord ‘bevroren’ waarmee de symboliek van de geplaatste steen( een onverwoestbaar stuk grond met voor altijd daarin gegraveerde tekens) werd benadrukt.
De steenhouwer haalde de steen uit de straat en hakte er in een dik half uur een prachtige letter uit.
Daarna graveerde hij er het cijfer 1047 bij.
Mijn vriendin, tot slot, tekende en schreef haar persoonlijke boodschap aan H. in de zijkant van de steen en freesde deze zelf uit.
Daarna plaatste de houwer de steen terug.
Voor altijd verankerd in de grond.
Bevroren in de tijd.
Voor nu en na alles wat nog komen moet, tot in de eeuwigheid.
Ik maakte foto’s van haar op die beladen dag.
Een krachtige vrouw, die op het einde brak bij het neerleggen van die letter in de koude grond.
Er is geen troost voor zo’n naderend verlies.
Maar het schrijven van letters in eeuwige inkt op een arm, of uitgehakt in de straten van Utrecht, is een symbolische daad van verzet tegen het verstrijken van de onbarmhartige tijd.
Liefde is er altijd.
Liefde is voor altijd.