Doorgaan naar hoofdcontent

Kerst.


Op de Eerste Kerstdag van 2011 liep ik met meisje M. aan de hand door de deur van de gesloten afdeling.
Het rook, zoals gewoonlijk op de geriatrische afdeling, om half tien ’s ochtends al naar gebakken trapleuning en doorgestoofde, zoute runderbouillon.
Mijn moeder zat in de huiskamer.
In een leunstoel, naast een vrolijk opgetuigde kerstboom.
Meisje M. ontving de complimenten over haar met grote-mensen pailletten versierde kerstjurk.
Haar moeder viel ook in de smaak.
‘Het is feest vandaag, mama’ zei ik, mijn eigen kind tegen me aangedrukt.’Het is vandaag Kerstmis’.
‘Oh’ zijn mijn moeder ongeinteresseerd en ze keek met afgrijzen naar de forse vrouw die aan het hoofd van de tafel in haar rolstoel zat en uit wiens mond we al maanden niets anders hoorden dan een monotoon: ‘Zúster!’.
Ik nam mijn moeder en meisje M. mee naar de kamer van mijn moeder. Meisje M. hield de gele speelgoed-teckel, zojuist naast het aquarium gevonden, stevig tegen zich aangedrukt.
Mijn moeder liet zich vermoeid in de fauteuil zakken.
Ik zette een cd op.
Haydn.
Muziek vulde de kamer terwijl ik de planten, die dagelijks droog stonden te bakken op de radiator, water gaf.
Ineens begon meisje M. te dansen.
Temidden van alle treurigheid bewoog ze, in haar met pailletten besprenkelde goudkleurige jurkje.
Met haar armen uitgestrekt draaide ze rond en rond, tussen bed en tafel.
Toen sloot ze in alle ernst haar ogen en drukte ze de gele teckel tegen zich aan.
Zo draaide ze langzaam en bevallig, precies op de maat van de muziek, haar gevoelige rondjes.
Voor zichzelf alleen.
Mijn moeder schoot vol en draaide haar hoofd af.
Ik nam met mijn ene hand haar hand in de mijne en drukte met mijn andere hand haar hoofd tegen mijn wang.
‘Ontroert het je?’ vroeg ik.
‘Ja’ zei ze en ze lachte door haar dikke tranen heen.
‘Mij ook’ zei ik en we huilden allebei heel even.
Om de onschuld van dat meisje.
Om deze Kerst.
En om nog meer zaken die beter ongezegd bleven.
Toen meisje M. en ik weggingen, brachten we mijn moeder terug naar de huiskamer waar de brunch bijna zou beginnen.
Ik zwaaide naar vijf vrouwen, inclusief mijn moeder, die allemaal terug zwaaiden.
Op weg naar de deur die toegang gaf tot relatieve vrijheid, leek het of mijn hart brak.
Daar zaten ze.
Al die vrouwen, die jarenlang de spil waren geweest van hun gezin met Kerstmis.
Die tientallen jaren kerststukjes hadden gemaakt en neergezet.
De boom hadden versierd.
Diners hadden georganiseerd.
Kaarten hadden geschreven en verstuurd.
Hun kinderen in feestelijke kleding hadden gestoken.
Het leven, of dan in ieder geval de Kerst, hadden geprobeerd te vieren.
Daar waren ze, naast een aquarium opgesloten, tussen twee kerstbomen en slechts elkaar.
Niets meer over van wie ze eens waren.
Meisje M. hield mijn hand stevig vast.
En ik de hare.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen