Doorgaan naar hoofdcontent

Dag, Terry.


Terry Richardson is vandaag door uitgever Condé Nast verbannen en mag niet meer als fotograaf voor ze werken. 
Dat niet alleen: onderdirecteur James Woolhouse laat in een persbericht het volgende weten:  "Alle fotoklussen die gepland staan en de foto's van Richardson die nog niet zijn gepubliceerd, moeten onmiddellijk worden geannuleerd en worden vervangen door alternatief beeldmateriaal". 
De reden van dit abrupte afscheid?  
Zeer waarschijnlijk het sexueel overschrijdende gedrag van de 52-jarige fotograaf. 
Richardson  -ook wel de 'Amerikaanse Jimmy Saville' genoemd- is regelmatig in het recente en niet zo recente verleden bekritiseerd vanwege de wijze waarop hij vaak heel jonge modellen uit de kleren praat. 
Of zullen we zeggen; uit de kleren dwingt? 
Dankzij invloedrijke opdrachtgevers als uitgever Condé Nast kon Richardson zich verschuilen achter zijn prestigieuze positie als vermaard modefotograaf.
En maakte foto's waar al jaren op het internet dubieuze waarden als pedofiel, ontmenselijking, geweld en vrouwenexploitatie aan worden gekoppeld.
Zijn slachtoffers? 
Jonge onervaren meisjes die als model aan de bak wilden komen. 
Dat Condé Nast Richardson als gevolg van de hausse aan bekentenissen van sexueel geweld in de wereldwijde #metoo-beweging tegen vrouwen nu keihard laat vallen is op het eerste gezicht in orde. Als je er langer over nadenkt, dan weet je dat deze machtige uitgever van onder andere Vogue, Teen Vogue, Vanity Fair, The New Yorker en Wired mensen als Richardson jarenlang hun gang hebben laten gaan. 
En nolens volens oogluikend diens praktijken hebben toegelaten onder het mom van de zoektocht naar de nieuwste 'perfect picture'. 
Daarmee aasgieren als Richardson in het volle daglicht en op een door Condé Nast gefaciliteerd podium hun zieke gang hebben laten gaan. 
Wie zwijgt, stemt toe. Zo heette dat toch voordat #metoo plotseling daar was?
Dat invloedrijk internetmedium De Huffingtonpost hem in juni 2014 probeerde te outen als sexueel gedevieerde creep, had geen blijvend effect. 
Tot nu. 
Het wachten was kennelijk op de val van Hollywood-mastodont en sexverslaafde Harvey Weinstein om een revolutie in gang te zetten die daders van sexueel geweld ontmaskerd en op hun plaats zet. Die van de laagste in de samenleving. 
Wie volgt?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen