Doorgaan naar hoofdcontent

Kwijt.

Liggend in bed, haar hoofd op het kussen dat ze als kleutertje kreeg en waarvan ze nog geen afscheid wil nemen, keek ze me aan met ogen waarin plotseling een donkere schaduw gleed.
Ze kneep in mijn hand en draaide haar gezicht in de sloop.
Ik wist wat er ging komen.
Met een beverig stemmetje zei ze; 'Ik mis opa en oma zo erg'.
Ik pakte haar hoofd in mijn handen en boog me over haar heen.
Kuste haar voorhoofd. En nog een keer.
'Ja' zei ik zacht in haar haren. 'Ik mis opa en oma ook heel erg'.
Ze richtte zich op.
Kwam onder het dekbed vandaan en drukte haar bovenlijf tegen me aan.
Zo, met haar armen om mijn nek en haar lijf tegen me aan zaten we even in de stilte van haar kamertje.
'We zijn ze kwijt', sprak ze toen zacht.
Als een lans sneed het verdriet door mijn lijf.
'Ja' zei ik opnieuw. 'Dat is zo. We zijn ze kwijt, meisje. Ze zijn voor altijd weg'.
'En dat vind ik juist zo erg ', zei ze.
We spraken over het naderende bezoek aan de plek waar opa en oma nu zijn en waar we bloemen zullen leggen op de dag dat opa stierf.
'Ik ben bang dat ik dan moet huilen' zei ze.
Ik zei dat ik zeker wist dat ikzelf ging huilen, daar.
Dan.
'Huilen is niet erg' zei ik. 'Als je verdrietig bent, dan ga je vanzelf huilen. Dat geeft helemaal niks'.
Ze ging liggen en met haar hand in de mijne spraken we over hoe dol opa en oma op haar waren.
En weer sprak ik die machteloze toverspreuk; 'Denk maar aan ze. Als je aan ze denkt, dan herinner je je weer wie ze waren. Hoe blij ze met jou waren, en wat je allemaal met ze hebt gedaan.'
Ze knikte.
En vroeg me het liedje te zingen dat opa haar geleerd had, in het laatste jaar van zijn leven.
Ik zong het voor haar.
En daarna nog een keer.
Vlak daarna kuste ik haar warme hoofdje en sloot de deur van haar kamer.
Op de duistere gang sloeg het opnieuw recht door me heen; we zijn ze kwijt.
Helemaal, en voor altijd zijn ze kwijt.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen