Doorgaan naar hoofdcontent

Beekse Bergen

Toen Meisje M. op schoot zat terwijl ze haar ontbijt nuttigde, wees ze op mijn  buik.
‘Daar kom ik uit’ zei ze.
‘Ja’ ze ik. ‘Papa en mama hebben jou gemaakt en toen kwam je uit mijn buik’.
‘Niet!’ zei meisje M., op de manier zoals alleen Meisje M. dat kan.
‘Ben je niet uit mijn buik gekomen?’ zei ik verbaasd.
‘Nee, papa en jij hebben mij niet gemaakt!’ zei ze vol vuur. 
Waarbij stukjes brood met salami op het tafelkleed belanden.
‘Wie heeft jou dan gemaakt?’ vroeg ik.
‘God!’, was het korte en bondige antwoord.
Ik voelde een Char-moment opkomen. 
Ik dacht aan Derek Ogilvie en de uitzendingen van The Ghost Inside My Child.
Dit was het moment.
‘Waar was je dan voordat God jou in mijn buik stopte?’ vroeg ik met nauwelijks verhuld enthousiasme.
'Bij de beesten’, kwam het antwoord zoals gewoonlijk per ommegaande.
‘Bij de beesten en die liepen allemaal los rond’.
Het klonk mij in de oren als een mogelijk hervonden herinnering uit het voorgeborchte van Het Leven Voordat Je Er Was.
Maar hier leek het verhaal wel te stoppen.
‘Wat zag je nog meer bij de beesten?’ vroeg ik hoopvol.
‘Er was een busje’ antwoordde Meisje M. terwijl ze het laatste korstje van haar boterham in haar mond stopte.
‘Zo’n wit busje waar je in kon zitten en dan kon je tussen de beesten doorrijden’.
Ik slikte.
‘En was ik daar ook?’ vroeg ik vol verwachting.
‘Ja’ zei Mejsje M. ‘jij was er ook want jij zat bovenop de bus naar de beesten te kijken’.
Ik kreeg een visoen van de Beekse Bergen.
De antilopenweide  in de dierentuin.
Wat achteloos bekeken uitzendingen op de kinderzender op tv van ''Freek In Het Wild''.
‘En was God er ook?’vroeg ik tot slot.
‘Nee’, ze Meisje M. ‘En mag ik nu televisie kijken?’

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen