Doorgaan naar hoofdcontent

Munt.

 
Vandaag leerde ik eindelijk waar je heen gaat na de dood.
Meisje M. vertelde het me, vanmorgen in bed.
Met haar rug tegen me aan.
Haar voetjes tussen mijn benen.
Omdat de beste vriend van haar juffrouw van school is overleden, speelde ze gister al dood-zijn met de drie vriendinnetjes uit haar klas.
In de speeltuin maakten ze van de glijbaan een doodskist, waar ze samengeperst twee aan twee om de beurt dood lagen te zijn.
 Dat betekende; ogen dicht, stil liggen en niet lachen.
Het was niet moeilijk.
Met grote ernst kweten ze zich om en om van hun taak.
Vanmorgen zei Meisje M. dat haar knuffel was overleden.
Daarbij toonde ze de versleten poes, die ze in de schemering omhoog hield boven de lakens.
Hij zag er inderdaad slap en stil uit, zo hangend tussen haar twee vingers.
'Wat gebeurt er eigenlijk  als je overleden bent?' vroeg ik, mijn neus in haar haren.
Het was even stil.
'Dat weet ik eigenlijk niet' kwam toen opgewekt het antwoord.
'Waar ga je dan heen, denk je?'' vroeg ik.
‘Nou’, zo startte abrupt het antwoord ‘’dan komt er een elf je halen en die legt je op een wolk en daar ga je dan een poosje nog dood zijn en daarna wordt je een engel'.
‘En wat ga je dan doen als je een engel geworden bent?' vroeg ik.
Meisje M. aarzelde geen moment; 'Dan kom je muntjes onder je kussen leggen'
'Muntjes?
‘ Ja’,zei Meisje M. ‘Net als de fee'.
Even later stonden we op om te gaan ontbijten.
Vlak voor we de slaapkamer verlieten, keerde ik terug naar het bed.
Ik keek onder mijn kussen.
Niks.
Geen munt te zien.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen