Doorgaan naar hoofdcontent

Oma.

 

In de kerk was niemand.
Meisje M. gooide met gepaste ingetogenheid het muntgeld in de daarvoor bestemde gleuf in de muur.
Daarna koos ze een kaars.
Die staken we samen aan voor Oma Piano.
Meisje M. zocht een plek in het schelpenzand, tussen de andere kaarsen.
Daarna vroeg ze fluisterend waarom alle mensen eerder die dag een kaars in de kerk hadden aangestoken.
Ze wees op de dertien al brandende kaarsjes, naast die van Oma Piano.
‘Als iemand dood is en je wilt even aan die iemand denken, dan kun je in de kerk een kaars aansteken. En dan zeg je eigenlijk; Hallo, Oma Piano. Ik hou van jou’ antwoordde ik.
Meisje M. liet deze mededeling op zich in werken,ruggelings op de grond voor het altaar geposteerd.
Ze sloot haar ogen.
Zo,met haar benen gespreid, haar armen wijd en de ogen dicht zei ze;
 ‘Dit is dood he?’
‘Ja’ zei ik, ‘dat is dood. Eigenlijk is dood-zijn net als heel erg lang slapen. Maar dat je dan nooit meer wakker wordt’.
Ze knikte, de ogen stijf dicht.
‘Weet je hoe Oma Piano lag toen ze dood was?', zei ik.
Meisje M. keek me geïnteresseerd aan en kwam onmiddellijk overeind.
Ik vroeg haar weer zo te gaan liggen als daarnet.
Ze sloot haar ogen, weer liggend op de grond voor het altaar.
En ik legde haar stille benen tegen elkaar aan en vouwde haar handen op haar buik.
‘Zo lag Oma Piano toen ze dood was’ zei ik tegen mijn dochter. ‘Heel stil lag ze. En heel rustig’.
Tranen begonnen over mijn wangen te stromen.
Meisje M. keek me aan.
‘Waarom huil je?’ ,vroeg ze.
‘Omdat ik Oma Piano mis’, zei ik.
Vanuit haar liggende positie kwam Meisje M.  overeind.
Ze knielde bij mijn benen en omhelsde die met hart en ziel.
Ze keek me glimlachend aan.
‘Dan zal ik jouw Oma Piano zijn’ zei ze.
‘Dat is lief’, zei ik en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Dat vind ik heel erg lief van jou. Maar dat hoeft niet’.
Ik was even stil. Toen zei ik:
 ‘Oma Piano was mijn mama’.
‘Weet ik’, zei ze monter. ‘Dan ben ik gewoon jouw mama’.
Ze kroop op schoot en drukte haar lieve lijf tegen me aan. ‘
‘Ik hou van je’, zei ik.
Ze glimlachte.
'Wie is daarboven?’ wees ze daarna, richting de kroonluchter aan het hoge plafond.
‘Dat weet ik niet’ ,zei ik.
En ik bedoelde dat zowel letterlijk als figuurlijk.
Hand in hand gingen we naar buiten.
Tussen het winkelend publiek hadden we veel plezier met de gele knuffelhond die Meisje M. van Oma Piano had gekregen.
En ik was gewoon haar mama.
En zij was gewoon mijn kind.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen