Doorgaan naar hoofdcontent

Mama.

 
Mijn kind tekent, of haar leven ervan afhangt, over de dood.
Gister krabbelden haar net vierjarige vingertjes met stiften in een boekje met een obscene glittter-kaft.
Toen ik vroeg wat ze had getekend, liet ze het zien.
Een tekening met stippels die begraven waren.
Vier zeerdiertjes die gestorven waren in de zee.
En een dode poes.
Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze zoveel over de dood tekende. 
Zoveel over de dood nadacht.
Ze wees op je foto in de vensterbank en zei dat het door jou kwam. 
‘Ik weet niet of oma nou dood is of dat ze nou nog leeft’, zei ze met een piepstem.
Ik vertelde haar dat je dood was.
En dat je nooit meer terug zou komen. 
Ook dat je veel van haar gehouden had.
Ik vroeg mijn kind of ze wist wat dat was, dood-zijn.
Ze haalde vragend haar schouders op. 
‘In de hemel?’ zei ze toen.
‘Ik weet het niet’ antwoordde ik. ‘Misschien is oma wel in de hemel, ja. Wat is dat, de hemel? Hoe ziet die er uit?’
‘Bij de wolken en de maan’ zei dat kleine meisje op mijn schoot.
‘Dat zou kunnen’ zei ik.’Ik denk dat het bij de wolken en de maan heel mooi is. En heel rustig en licht.’
Zomin als mijn dochter, weet ik waar je bent.
Het is het grootste mysterie van ons leven; waar gaan we heen als we dood zijn?
En; waar waren we voordat we geboren werden?
Ik weet het niet.
Ik denk niet dat je bij de maan en de sterren bent.
Je bent niet alleen daar.
Sinds je as verstrooit is op de mooiste plek denkbaar, is het of jij overal bent.
In de lucht die ik in-adem.
Tussen de bomen.
Hier in mijn huis, soms.
Misschien heeft mijn kind gelijk. 
En ben je ook bij de maan en de sterren.
Zo hoog.
Wie zal het zeggen.
Alles lijkt te kunnen sinds je definitief vertrok.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen