Doorgaan naar hoofdcontent

Klaar.

 
De dood maakt geen verschil.
Hij pakt wie hij wil.
Eergisteren de vader van iemand zeer dichtbij.
Eigenlijk mijn tweede ‘zussie’.
Ook al heb ik er in het echt maar één.
De dood vraagt niks.
Niet of je er klaar voor bent.
Niet of hij wachten zal.
Eerder komen moet.
Je nog sparen wil.
Niks.
Wees er maar klaar voor.
Voor de dood.
Want de dood neemt vaders af van dochters.
Ook vaders die nooit wisten hoe vader te zijn.
En die hun kind na de dood achterlaten met duizend onbeantwoorde vragen.
De dood grijpt moeders van hele kleine kinderen.
Die heel goed weten hoe moeder te zijn.
En die hun kind na de dood achterlaten met duizend onbeantwoorde vragen.
Wees er maar klaar voor.
De dood vertelt niks.
Niet wanneer hij komt.
Niet of hij nog wachten zal.
Mededogen is wat we nodig hebben.
Voor de mensen die stierven nog voor hun leven af was.
Nog voor ze wisten wat mens-zijn was.
Erger nog; nét voor ze wisten wat mens-zijn was.
Mededogen hebben we nodig.
Fatsoen.
En veel vergevingsgezindheid.
Voor alle mensen die je lief hebt.
Of die zeggen dat ze jou liefhebben, zonder dat ze weten hoe dat moet.
Vergeef ze alles.
Jij, met je boze aard en je kleine hartje.
Binnenkort ben jijzelf aan de beurt.
Let maar op.
Ergens wordt er afgeteld.
Van daar.
Naar hier.
De dood maakt geen verschil.
Hij pakt wie hij wil.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen