Doorgaan naar hoofdcontent

Gerechtigheid.

 
Je kunt met veel wegkomen.
Maar niet met alles.
En soms moet je heel oud worden om alsnog je verdiende loon te krijgen.
Vandaag is bekend geworden dat gisteren de van nazi-oorlogsmisdaden verdachte Laszlo Csatary in Boedapest is gearresteerd.
En in staat van beschuldiging gesteld.
Csatary is maar liefst 97 jaar oud.
En het was de Hongaarse jeugd die maandagavond de oud-nazi voor de tweede maal voor het gerecht heeft gekregen.
In 1948 veroordeelde een Tsjechoslowaakse rechtbank Csatary tot de doodstraf vanwege de door hem begane oorlogsmisdaden.
Csatary was  1941 eenendertig jaar. 
En politiechef  in Kosice, een Slowaakse stad die destijds deel uitmaakte van Hongarije. 
Hij zou een sleutelrol hebben gespeeld in de deportatie van driehonderd joden naar Oekraïne, waar zij de dood vonden. 
Ook zou Csatary betrokken zijn geweest bij de organisatie van de deportatie in 1944 van zo'n 15.700 joden naar Auschwitz.
Toen was jij vierendertig jaar.
Na dat hij in 1948 Tsjechoslowakije tot de doodstraf was veroordeeld, vluchtte Csatary naar Canada.
Daar leefde hij ongestoord tot 1997, toen de Canadese autoriteiten zijn paspoort introkken.
Vervolgens verhuisde hij naar Boedapest.
Tweeëntachtig jaar was de oud-nazi, tijdens deze laatste ‘verhuizing’.
Het Siemon Wiesenthal Centrum, dat oud-nazi’s opspoort, had Csatary al die jaren bovenaan haar lijst van meest gezochte oorlogsmisdadigers.
Dankzij het dagblad The Sun -doorgaans niet bekend staand om haar eervolle journalistiek- is Csatary gisterochtend opgepakt. 
De Britse tabloid publiceerde het afgelopen weekeinde foto's op haar website van een man in ondergoed, die Csatary zou zijn. Tientallen Hongaarse jongeren kwamen daarop maandagavond bijeen bij de woning waar hij zou leven. 
Zij eisten zijn arrestatie.
Eindelijk een heel, heel  klein stukje gerechtigheid voor de nabestaanden van precies 16.000 joodse mensen.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen