Doorgaan naar hoofdcontent

Verlegen.


Tijdens het ontbijt flapperde Meisje M. het stukje boterhamworst heen en weer tegen de bruine boterham in haar hand en dacht na over de vraag of ze vannacht had gedroomd.
Achter haar wenkbrauwen kon je bijna letterlijk haar fantasie op de loop zien gaan.
‘Ja’ begon ze met glimmend oogjes. ‘Ik heb gedroomd vannacht. Ik droomde dat ik van jou een fototoestel kreeg dat je niet meer nodig had. En toen ging je mij uitleggen hoe het moest.’
Ze deed het voor, maakte zich klein aan de ontbijttafel op haar kruk, keek door een denkbeeldig gaatje en drukte twee maal op twee gefantaseerde knopjes.
‘Dan deed ik zo en toen zag ik daarna een heeeeeele kleine foto!’ zei ze.
Het was even stil.
Heb jij zo’n fototoestel voor mij?’ vroeg ze toen ernstig.
‘Nee’ antwoordde ik,’dat heb ik niet. Zou je graag een fototoestel willen hebben?’
Ze knikte hartgrondig.
‘Waar zou je dan foto’s van gaan maken?’ vroeg ik.
Het antwoord kwam onmiddellijk.
‘Van alle dieren die ik zag’.
‘Ook van de hele kleine dieren?’ vroeg ik, en in gedachten zag ik haar gehurkt een mier op de foto willen zetten.
 Een haast onmogelijke taak.
‘Nee’ bedacht Meisje M. zich met enige haast ’ik zou niet een foto maken van de dieren , maar van mensen’.
‘Ja?’ vroeg ik.
‘Maar dan alleen van hun ruggen’ sprak Meisje M. met volle mond.
‘Waarom alleen maar van hun rug?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ja, want ik durf de mensen niet aan te kijken, dan ben ik verlegen, daarom’’, sprak Meisje M gedecideerd.
Ze reikte naar de oranje bus met rijstwafels en maakte een kleine taart van pindakaas en hagelslag.
En daar was niks verlegens aan.





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen