Doorgaan naar hoofdcontent

Echt.

 
In de kringloopwinkel was het niet druk. Bij de boeken stond ik plank na plank rustig door te nemen.
Tot er plotseling, uit het niets , een kleine vrouw naast me stond.
Haar gezicht en postuur leken nog het meest op een klederdrachtpoppetje uit Oostenrijk. Een vreemd, gedateerd krullenkapsel omkranste een porseleinkleurig gezichtje.
Waarop met ferme potloodstreken twee verbaasde wenkbrauwen waren getekend.
Daaronder priemden twee blauwe oogjes naar mij.
Zonder enige vorm van introductie vroeg ze; ‘Zijn hier ook boeken die echt gebeurd zijn?’
Ik zette mijn winkelmandje op de grond.
‘Bedoelt u  autobiografieën? Boeken waarin mensen opschrijven wat er in hun leven is gebeurd?’
Haar ogen lichtten op.
‘Ja’ zei ze opgelucht.
Ik trok de autobiografie van Karina Schaapman van een plank  en vertelde erbij dat het thema ervan- verwaarlozing van een kind- haar misschien niet zou aanspreken.
‘Oh ja hoor’ sprak ze gretig, alsof ik haar zojuist vroeg of ze appel-of bosbessentaart had gebliefd.
‘Zal ik even met u verder kijken of er nog een ander boek is dat echt gebeurd is?’ bood ik aan.
De frêle verschijning stapte achter me aan, de hoek om. Naar de romans.
Ik wees haar op ‘Bezonken Rood’ van Jeroen Brouwers en vertelde dat dat ging over de ervaringen van de schrijver in het Jappenkamp. 
'Mijn ex-man heeft in zo’n kamp gezeten ,die neem ik mee’ ,zei ze.
‘Die boeken van Daphne Deckers, zijn die ook echt gebeurd allemaal?’ vroeg ze plotseling dringend. 
Er was geen boek van Deckers te zien.
Ik beaamde dat alles waar Deckers over schreef uit het leven van de tv presentatrice gegrepen was.
Aansluitend wees ik haar op een autobiografie van Toon Hermans.
‘Ooh, daar ben ik dol op, Toon Hermans’ sprak ze. ‘Vooral dat boek van hem, kom hoe heet het, De Eeuw Van Mijn Vader, dat vond ik zo mooi!’
Ik trok nog een boek uit de kast en las de achterkaft.
‘Dit gaat over een vrouw die vertelt over de tijd dat ze anorexia had’ begon ik.
‘Heb ik ook gehad’ ,onderbrak de kleine vrouw mij kordaat en pakte het boek uit mijn handen.’Die neem ik ook’.
Ze bekeek de oogst; drie boeken met de psychische zwaarte van een pallet bakstenen.
Ze bedankte me hartelijk en zette lichtvoetig op haar korte snelle beentjes, koers naar de kassa.
Ik pakte mijn mandje en vervolgde mijn weg. 
Even vlug als ze gekomen was, was dat kleine mensje verdwenen. 
Ik vroeg me af, of het eigenlijk wel echt gebeurd was.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen