Doorgaan naar hoofdcontent

Tinie H.

 
Toen ik in opleiding was om  journalist te worden, werden we er als rookies op uit gestuurd om een ‘interessant onderwerp’ te zoeken en daarvan een reportage te maken.
In tekst en beeld.
Zo gezegd, zo gedaan.
Samen met klasgenoot en vriendin E. die toen al een aardig potje kon fotograferen, pakte ik de trein .
En dat was helemaal gratis.
Want in de tijd van minister Ritzen kreeg elke student een OV-kaart waarmee je dag en nacht met elk denkbaar openbaar vervoermiddel voor niks kon reizen.
Wij reisden naar onze favoriete hang-out: Amsterdam.
Daar, op perron 1 van het Centraal Station, dachten wij een ‘interessant onderwerp‘ bij de hoorns te kunnen vatten.
En wel: de bonte verzameling bezoekers van het toilet dat in de verste uithoek van dat winderige perron verscholen lag.
We werden niet teleurgesteld.
Aan die bezoekers van divers pluimage kwamen we helemaal niet toe, want daar, als een bulldog die haar bastion bewaakte, troffen wij de vrouw die de schamele toiletten beheerde.
Tinie Helsloot was haar naam, zo lazen wij op de metalen speld die op haar polyester overschort was geprikt.
E. en ik keken elkaar aan.
Door het lot geslagen met een lichaam als een modderschuit, een gebit als een begraafplaats en haar als een bos vlas, wisten wij bij de eerste aanblik dat Tinie Helsloot een interessant onderwerp zou zijn.
Een heel interessant onderwerp.
Dat vond zijzelf overigens niet.
Met onverhulde tegenzin stond deze juffrouw van de retirade ons te woord.
Haar zwart-met-mosgroen geblakerde tanden klapperden hoorbaar wanneer ze antwoord gaf op onze vragen over haar beroep en vooral over het soort gasten dat ze in haar toiletten ontving.
Tinie bleek louter in geschikte quotes te kunnen blaffen.
Ze foeterde in plat Amsterdams op haar onbeschofte clientele, op de beheerder van het toiletgebouw, op haar zoon die ze nooit meer zag, op de gemeente Amsterdam en op ons.
En passant greep ze een junk die langs haar heen een toilet in wilde glippen bij de kraag van zijn vettige jas en duwde hem het perron op onder bedreiging van fysiek geweld als hij niet heel gauw ‘uit haar ogen’ zou wezen.
En terwijl ze onwillig onze vragen beantwoordde schold ze op zich schielijk uit de voeten makende zakenmannen, studenten en huisvrouwen die geen kwartje op haar schoteltje deponeerden.
Het was, kortom, een feest voor elke beginnende journalist. 
Toen E. haar camera trok voor een statieportret werd Tinie Helsloot plotseling zo mak als een lammetje.
Ze veegde met een door chloor en Glassex verweerde dikke hand door het gele vlas op haar schedel.
Met een ferme duw stopte ze haar knuisten in de zakken van haar schort.
Ze haalde haar hoekige schouders op, tot net onder de vlezige oorlellen waar minuscule plastic parels de spreekwoordelijke vlag op die modderschuit waren.
En ze mopperde dat E. nou heel rap een foto moest maken want ze had geen uren de tijd.
De dag erna kwam in de donkere kamer waar we samen de foto’s ontwikkelden, opnieuw Tinie Helsloot tot leven.
Als een magistrale mastodont rees haar imposante beeltenis op uit de fixeervloeistof.
Wijdbeens bewaakte zij, die vrouw wiens achternaam haar wonderlijk genoeg leek te passen als een handschoen, de in-en uitgang van dat morsige toiletgebouw.
E. en ik kregen een ruim voldoende voor onze reportage.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen