Huis.

 

In de kerk deed Meisje M. haar jas uit en begaf zich naar de kaarsjes .

In de op het altaar opengeslagen Bijbel las ik een stuk over de dood.

Over de bedoeling ervan, zoals in het klassieke woord van God beschreven staat.

Het was teveel.

In te korte tijd.

Het duizelde mij.

Ik wees Meisje M. op een Mariabeeld.

‘Dat is Jezus’, zei ze hardop terwijl ze met een groezelige zojuist-van-school-vinger naar het kind op de arm van het beeld wees.

Achter ons ging de deur open.

‘Mama!’ zei Meisje M. dringend.

En ze legde haar vinger op mijn lippen.

‘Ja goed zo’ zei ik zachtjes in haar haren, ‘nu moeten we fluisteren want nu zijn we niet meer alleen hier’.

Ik keek even om.

In die halve seconde was een man met een grijze jas, grijze bolhoed en lang vettig haar de deur in gekomen en er weer uitgeglipt.

Ik kon nog net zijn rug zien.

En een briefje dat op de achterste bank van de kerk lag.

Dat lag daar eerder nog niet.

Meisje M. stak haar eigen kaars aan.

Daarna deed ik dat.

Ik schreef iets in het schrift naast het altaar.

Iets dat bedoeld was als een groet, over de duizeling van de dood heen.

We bleven even in de stilte zitten.

Daarna liepen we naar de uitgang.

Bij de laatste bank ging ik naast het opgevouwen briefje zitten.

Dat daar zojuist was neergelegd door die vreemd uitziende verschijning.

Ik vouwde het papier open.

In een groot, bij vlagen kinderlijk handschrift stond dit te lezen;

‘Ik wil een huis. Een thuis met twee kamers in de stad. En ik wil trouwen. En 120 jaar oud worden. Alstublieft’.

Ik las de tekst twee keer.

Daarna legde ik het opengevouwen vel papier in het schrift waarin al die andere mensen, net als ik, hun grote wensen ,verlangens en hoop in hadden opgeschreven.

Ik pakte Meisje M.’s hand en stapte tussen de winkels, het rumoer, het leven.

Een diepe rust kwam over mij.

En een intense ontroering voor de man  van  dat briefje dat zojuist op die achterste bank was beland.