Doorgaan naar hoofdcontent

Dolor.

 
Er zijn nagenoeg geen live-beelden van haar te vinden.
En op de vele foto’s die van haar gemaakt zijn- sommigen gecompileerd tot filmpje- is een vrouw met diverse gezichten te zien.
Eén gezicht dat vele kanten herbergt.
Een mysterieuze persoonlijkheid.
Violeta Parra was een Chileense zangeres en beeldend kunstenaar.
Ze legde de basis voor La Nueva Canción Chilena - het nieuwe Chileense lied- dat zijn basis kent in de Chileense volksmuziek.
Ze zorgde voor vernieuwing en blies het nieuw leven in.
La Nueva Canción Chilena werd in de jaren '60 en vroege jaren '70 de muzikale stem van de sociaal-politieke beweging in Chili, die zijn invloed kreeg tot ver buiten Chili.
Parra was de Edith Piaff van Chili.
Precies op haar verjaardag in 1960 ontmoette zij voor het eerst Gilbert Favre, een jonge Zwitser en later muzikant, die voor antropologisch onderzoek in Latijns-Amerika terecht was gekomen. 
Na onenigheid met de onderzoeksleider ging hij zijn eigen weg op het continent.
Toen hij hoorde dat Violeta Parra onderzoek deed naar muziek van het volk ging hij haar in Chili opzoeken.
Vijf jaar duurde deze passionele liefde.
En- zoals vaak met Grote Liefdes- ging dat met vallen en opstaan.
Parra woonde een paar jaar met Favre in Genève van waaruit ze in Frankrijk en Zwitserland optrad.
Ze trok nadien met hem naar Bolivia. 
Zij had in 1965 in Santiago een braakliggend stuk grond in de wijk La Reina toegewezen gekregen om een eigen zangtent op te richten.
In deze ‘La Carpa de La Reina’ kregen ook veel jonge muzikanten een kans. 
Grote kansen, groot geluk. 
Een grote liefde.
Maar ook: diepe dalen.
Voor Violeta leek het een wetmatigheid dat liefdes worden geboren, een tijd voortleven en dan sterven.
Aan de turbulente relatie met Favre kwam een einde in 1965.
Maar deze breuk heeft ze niet kunnen verwerken.
In 1966 nam ze haar laatste album op, Las Últimas Composiciones, met daarop het lied Gracias a la Vida (que me ha dado tanto). 
Letterlijk vertaald; ‘Bedankt voor het leven dat me zo veel heeft gegeven’.
Het leek de ultieme maar wrange dankbetuiging van een vrouw die niet meer verder kon.
Want op 5 februari 1967 schoot ze zich in haar eigen  Carpa een kogel door het hoofd.
De verbroken relatie met haar grote liefde, Gilbert Favre, was hier debet aan.
Nadat hij van haar dood had vernomen, schreef de  Argentijnse dichter en zanger Atahualpa Yupanqui : “Violeta had veelkleurige vogels in haar hoofd. Om ze te bevrijden heeft ze een gaatje geboord.Maar ze schoot er ook haar leven bij in.”
Que dolor.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen